مترادف خسبیدن : خفتن، خوابیدن، به خواب رفتن، غنودن
متضاد خسبیدن : بیدار شدن
خسبیدن
مترادف خسبیدن : خفتن، خوابیدن، به خواب رفتن، غنودن
متضاد خسبیدن : بیدار شدن
فارسی به انگلیسی
to sleep, to lie down, to run down, to stop, to brood, to sit, to subside, to be settled, to come to a standstill
sleep, slumber
مترادف و متضاد
خفتن، خوابیدن، به‌خواب رفتن، غنودن ≠ بیدار شدن
فرهنگ فارسی
( مصدر ) خفتن بخواب رفتن .
غنودن خسپیدن
غنودن خسپیدن
فرهنگ معین
(خُ دَ ) (مص ل . ) خفتن ، به خواب رفتن .
لغت نامه دهخدا
خسبیدن . [ خ ُ دَ ] (مص ) غنودن . خسپیدن :
از این پس تو ایمن مخسب از بدی
که پاداش پیش آیدت ایزدی .
شب تیره بلبل نخسبد همی
گل از باد و باران بچسبد همی .
نخواهند نیز از شما زر و سیم
مخسبید زین پس دل از من به بیم .
بدو گفت بیژن مرا خواب نیست
مخسب ای برادر زمانی بایست .
چون شب آید برود خورشید از محضر ما
ماهتاب آید و در خسبد در بستر ما.
بوسهل نزدیک پدرم آمد نماز خفتن پدرم گفت چرا آمده ای ؟ گفت : نخواهم رفت تا آنگاه خداوند بخسبد که نباید رقعتی نویسد بسلطان درباب حسنک بشفاعت . (تاریخ بیهقی ). بدار گوش و بشب خسب ایمن از همه بد. (تاریخ بیهقی ).
چنان است دادش که ایمن بناز
بخسبد همی کبک در چنگ باز.
ایزد خرد ز بهر چه دادستت
تا خوش نخسبی و نخوری چون خر.
که چند خسبید ای بیهشان که وقت آمد
که تیغ جهل همی در نیام باید کرد.
چو تو مدهوش بخاک اندر خسبی
چه بهار آید و چه دشت ببار آید.
خاک برسر پاش خاقانی و در خون خسب از آنک
زیر خاک است آنکه از خاکت بمردم کرده بود.
میان بادیه ای هان و هان مخسب ار نه
عرابیان ز تو هم سر برند و هم کالا.
عهد جوانی بسرآمد مخسب
شب شد و اینک سحر آمد مخسب .
مست چه خسبی که کمین کرده اند
کارشناسان نه چنین کرده اند.
چو بیند بر من این بیداد خواری
نخسبد دیگر از بیداد و زاری .
خسبم امشب ز راه دمسازی
تا نبینم خیال شب بازی .
جهد کن تا صد گمان گردد نود
شب برو ورنه بخسبی ، شب رود.
طفل خسبد چون بجنباند کسی گهواره را.
ساقی سیم تن چه خسبی خیز
آب شادی بر آتش غم ریز.
رشکم از پیرهن آید که در آغوش تو خسبد
زهرم از غالیه آید که بر اندام تو ساید.
چنان خسب کاید فغانت بگوش .
الا تا بغفلت نخسبی که نوم
حرام است بر چشم سالار قوم .
ده درویش در گلیمی بخسبند. سعدی (گلستان ). نه گرفتار آمدی بدست جوانی معجب خیره رای سرتیز سبک پای که هردم هوسی پزد و هر لحظه رائی زند و هر شب جایی خسبد.(گلستان ).
گفتم ای بخت بخسبیدی و خورشید دمید
گفت با اینهمه از سابقه نومید مشو.
- خسبیدن آتش ؛ فرونشستن آن . (ترجمه ٔ دیاتسارون ص 34).
- خسبیدن خون ؛ مکتوم ماندن خونی . پنهان ماندن قاتل . (یادداشت بخط مؤلف ) :
خون نخسبد درفتددر هر دلی
فکر جستجوی و حل مشکلی .
آنکه کشتستم پی مادون من
می نداندکه نخسبد خون من .
- خسبیدن شیر ؛بستن آن . کلچیدن آن : اضطراب اندک اندک فراهم آوردن شیر را در مشک و گذاشتن آن تا بخسبد و ترش گردد. (ذخیره ٔ خوارزمی ).
از این پس تو ایمن مخسب از بدی
که پاداش پیش آیدت ایزدی .
فردوسی .
شب تیره بلبل نخسبد همی
گل از باد و باران بچسبد همی .
فردوسی (شاهنامه ج 3 ص 1433).
نخواهند نیز از شما زر و سیم
مخسبید زین پس دل از من به بیم .
فردوسی .
بدو گفت بیژن مرا خواب نیست
مخسب ای برادر زمانی بایست .
فردوسی .
چون شب آید برود خورشید از محضر ما
ماهتاب آید و در خسبد در بستر ما.
منوچهری .
بوسهل نزدیک پدرم آمد نماز خفتن پدرم گفت چرا آمده ای ؟ گفت : نخواهم رفت تا آنگاه خداوند بخسبد که نباید رقعتی نویسد بسلطان درباب حسنک بشفاعت . (تاریخ بیهقی ). بدار گوش و بشب خسب ایمن از همه بد. (تاریخ بیهقی ).
چنان است دادش که ایمن بناز
بخسبد همی کبک در چنگ باز.
اسدی .
ایزد خرد ز بهر چه دادستت
تا خوش نخسبی و نخوری چون خر.
ناصرخسرو.
که چند خسبید ای بیهشان که وقت آمد
که تیغ جهل همی در نیام باید کرد.
ناصرخسرو.
چو تو مدهوش بخاک اندر خسبی
چه بهار آید و چه دشت ببار آید.
ناصرخسرو.
خاک برسر پاش خاقانی و در خون خسب از آنک
زیر خاک است آنکه از خاکت بمردم کرده بود.
خاقانی .
میان بادیه ای هان و هان مخسب ار نه
عرابیان ز تو هم سر برند و هم کالا.
خاقانی .
عهد جوانی بسرآمد مخسب
شب شد و اینک سحر آمد مخسب .
نظامی .
مست چه خسبی که کمین کرده اند
کارشناسان نه چنین کرده اند.
نظامی .
چو بیند بر من این بیداد خواری
نخسبد دیگر از بیداد و زاری .
نظامی .
خسبم امشب ز راه دمسازی
تا نبینم خیال شب بازی .
نظامی .
جهد کن تا صد گمان گردد نود
شب برو ورنه بخسبی ، شب رود.
مولوی .
طفل خسبد چون بجنباند کسی گهواره را.
مولوی .
ساقی سیم تن چه خسبی خیز
آب شادی بر آتش غم ریز.
سعدی (طیبات ).
رشکم از پیرهن آید که در آغوش تو خسبد
زهرم از غالیه آید که بر اندام تو ساید.
سعدی (طیبات ).
چنان خسب کاید فغانت بگوش .
سعدی (بوستان ).
الا تا بغفلت نخسبی که نوم
حرام است بر چشم سالار قوم .
سعدی (بوستان ).
ده درویش در گلیمی بخسبند. سعدی (گلستان ). نه گرفتار آمدی بدست جوانی معجب خیره رای سرتیز سبک پای که هردم هوسی پزد و هر لحظه رائی زند و هر شب جایی خسبد.(گلستان ).
گفتم ای بخت بخسبیدی و خورشید دمید
گفت با اینهمه از سابقه نومید مشو.
حافظ.
- خسبیدن آتش ؛ فرونشستن آن . (ترجمه ٔ دیاتسارون ص 34).
- خسبیدن خون ؛ مکتوم ماندن خونی . پنهان ماندن قاتل . (یادداشت بخط مؤلف ) :
خون نخسبد درفتددر هر دلی
فکر جستجوی و حل مشکلی .
مولوی .
آنکه کشتستم پی مادون من
می نداندکه نخسبد خون من .
مولوی .
- خسبیدن شیر ؛بستن آن . کلچیدن آن : اضطراب اندک اندک فراهم آوردن شیر را در مشک و گذاشتن آن تا بخسبد و ترش گردد. (ذخیره ٔ خوارزمی ).
خسبیدن. [ خ ُ دَ ] ( مص ) غنودن. خسپیدن :
از این پس تو ایمن مخسب از بدی
که پاداش پیش آیدت ایزدی.
گل از باد و باران بچسبد همی.
مخسبید زین پس دل از من به بیم.
مخسب ای برادر زمانی بایست.
ماهتاب آید و در خسبد در بستر ما.
چنان است دادش که ایمن بناز
بخسبد همی کبک در چنگ باز.
تا خوش نخسبی و نخوری چون خر.
که تیغ جهل همی در نیام باید کرد.
چه بهار آید و چه دشت ببار آید.
زیر خاک است آنکه از خاکت بمردم کرده بود.
عرابیان ز تو هم سر برند و هم کالا.
شب شد و اینک سحر آمد مخسب.
کارشناسان نه چنین کرده اند.
نخسبد دیگر از بیداد و زاری.
تا نبینم خیال شب بازی.
شب برو ورنه بخسبی ، شب رود.
آب شادی بر آتش غم ریز.
زهرم از غالیه آید که بر اندام تو ساید.
از این پس تو ایمن مخسب از بدی
که پاداش پیش آیدت ایزدی.
فردوسی.
شب تیره بلبل نخسبد همی گل از باد و باران بچسبد همی.
فردوسی ( شاهنامه ج 3 ص 1433 ).
نخواهند نیز از شما زر و سیم مخسبید زین پس دل از من به بیم.
فردوسی.
بدو گفت بیژن مرا خواب نیست مخسب ای برادر زمانی بایست.
فردوسی.
چون شب آید برود خورشید از محضر ماماهتاب آید و در خسبد در بستر ما.
منوچهری.
بوسهل نزدیک پدرم آمد نماز خفتن پدرم گفت چرا آمده ای ؟ گفت : نخواهم رفت تا آنگاه خداوند بخسبد که نباید رقعتی نویسد بسلطان درباب حسنک بشفاعت. ( تاریخ بیهقی ). بدار گوش و بشب خسب ایمن از همه بد. ( تاریخ بیهقی ).چنان است دادش که ایمن بناز
بخسبد همی کبک در چنگ باز.
اسدی.
ایزد خرد ز بهر چه دادستت تا خوش نخسبی و نخوری چون خر.
ناصرخسرو.
که چند خسبید ای بیهشان که وقت آمدکه تیغ جهل همی در نیام باید کرد.
ناصرخسرو.
چو تو مدهوش بخاک اندر خسبی چه بهار آید و چه دشت ببار آید.
ناصرخسرو.
خاک برسر پاش خاقانی و در خون خسب از آنک زیر خاک است آنکه از خاکت بمردم کرده بود.
خاقانی.
میان بادیه ای هان و هان مخسب ار نه عرابیان ز تو هم سر برند و هم کالا.
خاقانی.
عهد جوانی بسرآمد مخسب شب شد و اینک سحر آمد مخسب.
نظامی.
مست چه خسبی که کمین کرده اندکارشناسان نه چنین کرده اند.
نظامی.
چو بیند بر من این بیداد خواری نخسبد دیگر از بیداد و زاری.
نظامی.
خسبم امشب ز راه دمسازی تا نبینم خیال شب بازی.
نظامی.
جهد کن تا صد گمان گردد نودشب برو ورنه بخسبی ، شب رود.
مولوی.
طفل خسبد چون بجنباند کسی گهواره را.مولوی.
ساقی سیم تن چه خسبی خیزآب شادی بر آتش غم ریز.
سعدی ( طیبات ).
رشکم از پیرهن آید که در آغوش تو خسبدزهرم از غالیه آید که بر اندام تو ساید.
سعدی ( طیبات ).
چنان خسب کاید فغانت بگوش.فرهنگ عمید
= خوابیدن
خوابیدن#NAME?
کلمات دیگر: