نواموز

مبتدی

( نو آموز ) ( صفت ) ۱- کسی که تازه بفراگرفتن علم و فنی مشغول شده مبتدی : و منهیان خطه غیبی در مکتب جلال او نو آموز... ۲- کودکی که تازه بدبستان رفته . ۳- ( پیشاهنگی ) کسی که تازه وارد پیشاهنگی شده .
مبتدی . تازه کار . نو آموخته . نافر هخته . که در آغاز آموختن است و به کمال نرسیده است .

( نوآموز ) (نُ )(ص فا. ) ۱ - کودک تازه به دبستان رفته . ۲ - کسی که تازه به یاد گرفتن کار یا هنری مشغول شده .

( نوآموز ) نوآموز. [ ن َ / نُو ] ( نف مرکب ) مبتدی. تازه کار. نوآموخته. نافرهخته. که در آغاز آموختن است و به کمال نرسیده است. نوچه :
ای دل من زو به هرحدیث میازار
کآن بت فرهخته نیست هست نوآموز.یار مویت سپید دید و گریخت
که به دزدی دل نوآموزاست.صراحی نوآموز درسجده کردن
یکی رومی نومسلمان نماید.در دبیرستان خرسندی نوآموزی هنوز
کودکی کن دم مزن چون مُهر داری برزبان.به وردی کز نوآموزی برآید
به آهی کز سر سوزی برآید.بسپار مرا به عهدش امروز
کو نوقلم است و من نوآموز.این طبیبان نوآموزند خود
که بدین آیاتشان حاجت بود. || تلمیذ. شاگرد. ( ناظم الاطباء ). رجوع به معنی قبلی و بعدی شود :
نوآموز را ریسمان کن دراز
نه بگسل که دیگر نبینیش باز.نوآموز را مدح و تحسین و زه
ز تهدید و توبیخ استاد به.|| در تداول ، شاگرد دبستان. || بازِ جوانی که تازه شکار آموخته باشد. || کسی که مایل و راغب به چیزهای تازه باشد. آنکه چیزهای تازه آموخته باشد. کسی که برای تکمیل تحصیل حاضر شده باشد. ( ناظم الاطباء ).

( نوآموز ) ۱. کودکی که تازه به دبستان رفته.
۲. کسی که تازه به فراگرفتن هنری مشغول شده، شاگرد.

( نو آموز ) وُراها