شنی

مربوط به شن

شنی . [ ش َ ] (اِ) گیاهی باشد که از پوست آن ریسمان سازند. || سینی ، و آن خوانی باشد که ازطلا و نقره و مس و امثال آن سازند. (برهان ) (آنندراج ). نشت . خوان روئین بود بمعنی سینی . (صحاح الفرس ).

شنی . [ ش َ نی ی ] (ع ص ) نفرت شده و حقیرشده و دشمن داشته و مکروه . (ناظم الاطباء).

شنی . [ ش َن ْ نی ] (اِخ ) حفص بن عمربن مرة شنی . صحابی است . || عقبةبن خالد شنی . محدث است . || عمربن ولید شنی . محدث است . || صلت بن حبیب تابعی شنی . محدث است . (منتهی الارب ).

شنی . [ ش َن ْ نی ] (ص نسبی ) منسوب است به شن که بطنی است از بنی عبدالقیس . (از انساب سمعانی ).

شنی . [ ش ِن ْ نا ] (اِخ ) موضعی است به اهواز. (منتهی الارب ).

۱پاشیدن بذر به وسیله ی دست ۲زمین شنی

از ارتفاعات بخش یانه سر واقع در هزارجریب بهشهر