گردش روزگار
گشت زمان
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
گشت زمان. [ گ َ ت ِ زَ ] ( ترکیب اضافی ، اِمرکب ) گشت زمانه صرف دهر. گردش روزگار :
نه گشت زمانه بفرسایدش
نه این رنج و تیمار بگزایدش.
ز قصر قیصر و از خوان خویشتن خان را.
شود ز دیدن تو عیش تلخ او شیرین.
نه گشت زمانه بفرسایدش
نه این رنج و تیمار بگزایدش.
فردوسی.
برون کند چو درآمد به خشم گشت زمان ز قصر قیصر و از خوان خویشتن خان را.
ناصرخسرو ( دیوان چ تهران ص 9 ).
کسی که عیش براو تلخ کرد گشت زمان شود ز دیدن تو عیش تلخ او شیرین.
سوزنی.
کلمات دیگر: