لفچ

( اسم ) ۱- لب حیوانات ( شتر و غیره ) : نشستم بران بیسراک سماعی فروهشته در لب چو لفچ زبانی . ( منوچهری .د . ۲ ) ۱۱- لب ستبر و گنده : لفچهایی چو زنگیان سیاه همه قطران قبا و تیز کلاه . ( هفت پیکر در وصف دیوان . چا. ارمغان ۳ ) ۲۴۳- زن بد کاره فاحشه . ۴- گوشت بی استخوان لفچه .
لب سطبر . لب درشت آویخته .

لفچ. [ ل َ ] ( اِ ) لب سطبر. لب درشت آویخته. لغتی است در لفج. به معنی لب حیوانات مخصوصاً شتر و گاو و خر استعمال میشود :
فروهشته لفچ و برآورده کفچ
به کردار قیر و شبه کفچ و لفچ.لفچهائی چو زنگیان سیاه
همه قطران قبا و قیر کلاه.فروهشته لفچ و برآورده کفچ
همه لفچ کفچ و همه کفچ لفچ.سر زنگیان را چو آرد به بند
خورد همچو لفچ سر گوسفند.قلقال ؛ لفچ شتر.