بیننده

متفرج , مشاهد

( اسم . دیدن ) ۱ - کسی که می بیند ناظر. ۲ - صاحب وقوف دارای ادراک . ۳ - چشم دیده . جمع : بینندگان .

بیننده. [ ن َن ْ دَ / دِ ] ( نف ، اِ ) نگرنده. نظرکننده. آنکه بیند. شخص بینا. ( برهان ). بینا و ناظر.( ناظم الاطباء ). باصر. بینا. ( یادداشت مؤلف ) : مر دیدار نیکو را چهار خاصیت است ، یکی آنکه روزخجسته کند بر بیننده و دیگر آنکه... ( نوروزنامه ).
نگین تا ببالا گرفتن قرار
شبان پیش بیننده بود آشکار.هرگز من از تو نظر با خویشتن نکنم
بیننده تن ندهد هرگز به بی بصری. || چشم را گویند که بعربی عین خوانند. ( از برهان ). چشم و دیده. ( شرفنامه منیری ). چشم. ( ناظم الاطباء ) ( رشیدی ). باصره. ج ، بینندگان :
به بینندگان آفریننده را
نبینی مرنجان دو بیننده را.مرا آرزو نیست از مهر اوی
که بیننده بردارم از چهر اوی.گواه من است آفریننده ام
که بارید خون از دو بیننده ام.بیننده ز خواب چون درآمد
صبح از افق فلک برآمد. || مردم دیده. ( شرفنامه منیری ). مردمک چشم. || شخص صاحب وقوف و عاقبت اندیش. ( از برهان ) ( ناظم الاطباء ) : باید بیننده تأمل کند احوال مردمان. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 69 ).
چنین گفت بیننده تیزهوش
چو فریاد و زاری رسیدش بگوش. || ( اِخ ) از صفات خدای تعالی. بینا. واقف :
نخستین ستود آفریننده را
جهاندار بیدار و بیننده را.- بیننده کردن ؛ بصیر و بینا کردن :
یقین دیده مرد بیننده کرد.- بیننده مرد ؛ مرد بصیر و بینا و صاحب وقوف :
ببخشید یک بدره دینار زرد
بدان پرهنر پیر بیننده مرد.

۱. تماشاگر، تماشاچی.
۲. [قدیمی] دارای توانایی دیدن، بینا.
۳. (اسم ) [قدیمی] چشم: به بینندگان آفریننده را / نبینی، مرنجان دو بیننده را (فردوسی: ۱/۳ ).

نیَرا

بینا