اریش آلفرد هارتمان (به آلمانی: Erich Alfred Hartmann) (۱۹ آوریل ۱۹۲۲ - ۲۰ سپتامبر ۱۹۹۳) خلبان تک خال نیروی هوایی آلمان یا لوفت وافه بود. در دوران جنگ جهانی دوم وی دارای بالاترین رکورد پیروزی در نبرد هوایی شد و از این رو به قهرمانی در تاریخ هوانوردی تبدیل شد. وی پس از شکست آلمان در جنگ جهانی دوم به دست ارتش سرخ شوروی اسیر شد و پس از گذراندن دوران اسارت به کشورش بازگشت و مجدداً به نیروی هوایی آلمان پیوست و تا آخر عمر در آن رسته خدمت کرد.
در شش ماه اول سال ۱۹۴۳، ۱۷ پیروزی هوایی
در ژوئیه ۱۹۴۳، ۲۳ پیروزی هوایی، ۷ پیروزی در ۷ ژوئیه ۱۹۴۳
در اوت ۱۹۴۳، ۴۸ پیروزی هوایی، ۷ پیروزی در ۷ اوت ۱۹۴۳
در سپتامبر ۱۹۴۳، ۲۵ پیروزی هوایی، رسیدن تعداد کل پیروزی ها به ۱۰۰ پیروزی
در اکتبر ۱۹۴۳، ۳۲ پیروزی هوایی
۱۰ پیروزی هوایی در ۲ مارس ۱۹۴۴
سرنگون کردن حداقل ۵ فروند هواپیمای پی-۵۱ ماستنگ در ۱۹۴۴
هارتمان در روستای وایساخ متولد شد. پدرش در جنگ جهانی اول به عنوان پزشک حضور داشت. اریش در اکتبر ۱۹۴۰ و در حالی که فقط هجده سال داشت، به نیروی هوایی آلمان ملحق شد و در مارس ۱۹۴۱ وارد مدرسه خلبانی شده و در اکتبر ۱۹۴۲، در زمانی که شاید جنگ جهانی دوم به اواسط خود نزدیک می شد، به عنوان خلبان جنگنده شکاری در سن بیست سالگی فارغ التحصیل شد. در آن زمان، نیروی هوایی آلمان و دیگر کشورهای درگیر، نیاز شدید به نیروی انسانی خصوصاً خلبان های ماهر و حرفه ای داشتند و همین علت باعث می شد که خلبانان بسیار جوان بلافاصله پس از اتمام دوره خلبانی به سرعت به خطوط مقدم جنگ فرستاده شوند، و هارتمن هم از این قاعده مستثنی نبود. او پس از به پایان رساندن تحصیل، به سرعت به فایتر وینگ ۵۲ که مجهز به هواپیماهای مسراشمیت ب اف ۱۰۹ بودند برای خدمت فرستاده شد. هارتمن تا آخرین روز شرکت در جنگ در این اسکادران ماندگار شد و در بیش از ۱۴۰۰ سورتی پرواز، ۳۵۲ فروند از هواپیماهای دشمن را سرنگون کرد. بدین گونه هارتمن، موفق ترین خلبان در طول تاریخ شد که تاکنون در پروازهای عملیاتی شرکت کرده است.
وقتی که هارتمن وارد اسکادران عملیاتی خود شد، رهبر اسکادران یعنی خلبان راسمن که تا آن زمان موفق شده بود سیزده فروند هواپیمای دشمن را ساقط کند به خلبانان مطلب مهمی را اعلام کرد: «روی زمین، همه ما بر اساس قوانین نظامی با هم رفتار می کنیم و با ما رفتار می شود، اما در آسمان تنها چیزی که مهم است تعداد هواپیماهایی است که سرنگون کرده اید. نه مقام، نه درجه و نه عناوین و القابی که اینجا می بینید در آسمان ارزشی ندارد. کسی که بیشترین هواپیماهای دشمن را ساقط کرده است، بدون توجه به درجه ای که دارد لیدر پرواز می شود، حتی اگر یک ستوان تازه کار باشد.» گفته راسمن کاملاً واضح و صریح بود و به خوبی در خلبانان اثر کرد. در مدتی کم پس از ساماندهی گروه، هارتمن به عنوان وینگ من یا هواپیمای همراه راسمن برگزیده شد.
نخستین نبرد وی در ۱۴ اکتبر ۱۹۴۲ اتفاق افتاد. در این پرواز او و لیدر (راسمن) به یک مأموریت گشت هوایی رفته بودند که ناگهان از سوی کنترل زمینی پیغامی مبنی بر حمله هواپیماهای روسی به تجهیزات زمینی آلمانی به هواپیماهای هارتمن و راسمن مخابره شد. دو خلبان فوراً مسیر خود را به سمت جنگنده های روسی تغییر دادند و کمی بعد، میزبانان خود را مشاهده کردند و بلافاصله درگیری شروع شد. هارتمن گاز موتور را به حداکثر ممکن رساند و از لیدر گروه جلو زد. با نزدیک شدن به یکی از هواپیماهای روسی از فاصله ۳۰۰ متری (در حالی که فاصله معمول برای شلیک حدود ۱۰۰ متر بود) آتش گشود. او تمامی گلوله های خود را در یک شلیک طولانی مصرف کرد در حالی که حتی یکی از گلوله ها هم به هواپیمای روسی برخورد نکرد. خلبانان روسی که فهمیده بودند که هارتمن دیگر گلوله ای برای شلیک ندارد، همگی به او حمله ور شدند. هارتمن نیز برای فرار، هواپیمای خود را در ابرها پنهان کرد. بعد از چند دقیقه، راسمن هارتمن را از رادیو فرخواند و به او دستور بازگشت داد. همین که هارتمن از میان ابرها راهی به بیرون پیدا کرد، در مقابل خود هواپیمایی را دید که با سرعت زیاد در حال نزدیک شدن به او بود. هارتمن تصور کرد که آن هواپیما یک جنگنده روسی است و در نتیجه شروع به انجام مانورهای شدید کرد تا از دست او بگریزد. اما در حقیقت در هواپیمایی که به سمت او می آمد، هواپیمای راسمن بود! سرانجام هارتمن پس از پیدا کردن مسیر خود به سمت پایگاه، شروع به بازگشت کرد. اما هواپیمای هارتمن در نزدیکی پایگاه دیگر سوختی برای ادامه پرواز نداشت و هارتمن مجبور شد در زمین های اطراف فرود اجباری انجام دهد. هارتمن با خوش شانسی در کنار نیروهای آلمانی فرود آمده بود و سرانجام به پایگاه بازگردانده شد. در نخستین مأموریت، هارتمن مرتکب اشتباهات فراوانی شد. آرایش پروازی را به هم ریخت، جلوتر از لیدر گروه پرواز کرد، تمام مهماتش را بدون موفقیتی مصرف کرد و آسیب های سنگینی به هواپیمایش وارد ساخت. مجازات او سه روز کارگری با مکانیک های پایگاه در زمستان های سرد غرب روسیه بود.
در شش ماه اول سال ۱۹۴۳، ۱۷ پیروزی هوایی
در ژوئیه ۱۹۴۳، ۲۳ پیروزی هوایی، ۷ پیروزی در ۷ ژوئیه ۱۹۴۳
در اوت ۱۹۴۳، ۴۸ پیروزی هوایی، ۷ پیروزی در ۷ اوت ۱۹۴۳
در سپتامبر ۱۹۴۳، ۲۵ پیروزی هوایی، رسیدن تعداد کل پیروزی ها به ۱۰۰ پیروزی
در اکتبر ۱۹۴۳، ۳۲ پیروزی هوایی
۱۰ پیروزی هوایی در ۲ مارس ۱۹۴۴
سرنگون کردن حداقل ۵ فروند هواپیمای پی-۵۱ ماستنگ در ۱۹۴۴
هارتمان در روستای وایساخ متولد شد. پدرش در جنگ جهانی اول به عنوان پزشک حضور داشت. اریش در اکتبر ۱۹۴۰ و در حالی که فقط هجده سال داشت، به نیروی هوایی آلمان ملحق شد و در مارس ۱۹۴۱ وارد مدرسه خلبانی شده و در اکتبر ۱۹۴۲، در زمانی که شاید جنگ جهانی دوم به اواسط خود نزدیک می شد، به عنوان خلبان جنگنده شکاری در سن بیست سالگی فارغ التحصیل شد. در آن زمان، نیروی هوایی آلمان و دیگر کشورهای درگیر، نیاز شدید به نیروی انسانی خصوصاً خلبان های ماهر و حرفه ای داشتند و همین علت باعث می شد که خلبانان بسیار جوان بلافاصله پس از اتمام دوره خلبانی به سرعت به خطوط مقدم جنگ فرستاده شوند، و هارتمن هم از این قاعده مستثنی نبود. او پس از به پایان رساندن تحصیل، به سرعت به فایتر وینگ ۵۲ که مجهز به هواپیماهای مسراشمیت ب اف ۱۰۹ بودند برای خدمت فرستاده شد. هارتمن تا آخرین روز شرکت در جنگ در این اسکادران ماندگار شد و در بیش از ۱۴۰۰ سورتی پرواز، ۳۵۲ فروند از هواپیماهای دشمن را سرنگون کرد. بدین گونه هارتمن، موفق ترین خلبان در طول تاریخ شد که تاکنون در پروازهای عملیاتی شرکت کرده است.
وقتی که هارتمن وارد اسکادران عملیاتی خود شد، رهبر اسکادران یعنی خلبان راسمن که تا آن زمان موفق شده بود سیزده فروند هواپیمای دشمن را ساقط کند به خلبانان مطلب مهمی را اعلام کرد: «روی زمین، همه ما بر اساس قوانین نظامی با هم رفتار می کنیم و با ما رفتار می شود، اما در آسمان تنها چیزی که مهم است تعداد هواپیماهایی است که سرنگون کرده اید. نه مقام، نه درجه و نه عناوین و القابی که اینجا می بینید در آسمان ارزشی ندارد. کسی که بیشترین هواپیماهای دشمن را ساقط کرده است، بدون توجه به درجه ای که دارد لیدر پرواز می شود، حتی اگر یک ستوان تازه کار باشد.» گفته راسمن کاملاً واضح و صریح بود و به خوبی در خلبانان اثر کرد. در مدتی کم پس از ساماندهی گروه، هارتمن به عنوان وینگ من یا هواپیمای همراه راسمن برگزیده شد.
نخستین نبرد وی در ۱۴ اکتبر ۱۹۴۲ اتفاق افتاد. در این پرواز او و لیدر (راسمن) به یک مأموریت گشت هوایی رفته بودند که ناگهان از سوی کنترل زمینی پیغامی مبنی بر حمله هواپیماهای روسی به تجهیزات زمینی آلمانی به هواپیماهای هارتمن و راسمن مخابره شد. دو خلبان فوراً مسیر خود را به سمت جنگنده های روسی تغییر دادند و کمی بعد، میزبانان خود را مشاهده کردند و بلافاصله درگیری شروع شد. هارتمن گاز موتور را به حداکثر ممکن رساند و از لیدر گروه جلو زد. با نزدیک شدن به یکی از هواپیماهای روسی از فاصله ۳۰۰ متری (در حالی که فاصله معمول برای شلیک حدود ۱۰۰ متر بود) آتش گشود. او تمامی گلوله های خود را در یک شلیک طولانی مصرف کرد در حالی که حتی یکی از گلوله ها هم به هواپیمای روسی برخورد نکرد. خلبانان روسی که فهمیده بودند که هارتمن دیگر گلوله ای برای شلیک ندارد، همگی به او حمله ور شدند. هارتمن نیز برای فرار، هواپیمای خود را در ابرها پنهان کرد. بعد از چند دقیقه، راسمن هارتمن را از رادیو فرخواند و به او دستور بازگشت داد. همین که هارتمن از میان ابرها راهی به بیرون پیدا کرد، در مقابل خود هواپیمایی را دید که با سرعت زیاد در حال نزدیک شدن به او بود. هارتمن تصور کرد که آن هواپیما یک جنگنده روسی است و در نتیجه شروع به انجام مانورهای شدید کرد تا از دست او بگریزد. اما در حقیقت در هواپیمایی که به سمت او می آمد، هواپیمای راسمن بود! سرانجام هارتمن پس از پیدا کردن مسیر خود به سمت پایگاه، شروع به بازگشت کرد. اما هواپیمای هارتمن در نزدیکی پایگاه دیگر سوختی برای ادامه پرواز نداشت و هارتمن مجبور شد در زمین های اطراف فرود اجباری انجام دهد. هارتمن با خوش شانسی در کنار نیروهای آلمانی فرود آمده بود و سرانجام به پایگاه بازگردانده شد. در نخستین مأموریت، هارتمن مرتکب اشتباهات فراوانی شد. آرایش پروازی را به هم ریخت، جلوتر از لیدر گروه پرواز کرد، تمام مهماتش را بدون موفقیتی مصرف کرد و آسیب های سنگینی به هواپیمایش وارد ساخت. مجازات او سه روز کارگری با مکانیک های پایگاه در زمستان های سرد غرب روسیه بود.
wiki: اریش هارتمان