عمادالدین شیرازی

عمادالدین محمود بن مسعود شیرازی پزشک ایرانی اواسط قرن ۱۶ میلادی بود.
رساله آتشک
رساله آتریلال: رساله جامعی دربارهٔ دارویی که برای درمان آتشک به کار برده می شد.
ترکیبات شاهیه: کتاب جامعی دربارهٔ داروها و ترکیبات دارویی.
رساله چوب چینی: قدیمی ترین مطلبی که راجع به بیخ چینی نوشته شده است، این رساله است که بعداً مبنای استناد و نوشته های اطبای دیگر نیز قرار گرفت.
رساله ای در سنگ تریاق
کتاب کوچکی دربارهٔ طب اطفال
رساله ینبوع فی علم طب (جزوه ای دربارهٔ طب عمومی) کتاب در سال ۹۸۱ یعنی سال وفات شاه طهماسب به پایان رسیده و به احتمال زیاد آخرین کتاب عمادالدین نیز می باشد.
تفسیری بر قانون ابن سینا (کتاب خطی که در کتابخانه سردار جنگ در حیدرآباد وجود داشته و منسوب به عمادالدین می باشد).
رساله افیونیه یا رساله در تریاک: مهم ترین رساله ای است که در دوره صفویه راجع به تریاک نوشته شده است. این کتاب در زمان خود رواج زیادی داشت و هم اکنون نیز نسخ خطی فراوان از آن وجود دارد. یک نسخه از آن هم در کتابخانه ملی پزشکی ایالات متحده آمریکا موجود است. این نسخه در ۱۵۹۱ میلادی در کرمان تهیه شده است. مطالب و نوشته های این کتاب بر مبنای تجربیات شخصی نویسنده می باشد. عمادالدین که خود زمانی به تریاک معتاد شده بود توانست خود را معالجه نماید. این رساله اخیراً توسط دکتر رسول چوپانی تصحیح شده و به چاپ رسیده است.
وی پزشکی را نزد پدرش محمودبکر، چشم پزشک شاه عباس، در شیراز فرا گرفت و خود نیز شاگردان فراوانی تربیت نمود. در ابتدا در خدمت حاکم شیروان بود اما مورد غضب وی قرار گرفت. مجازات وی گذراندن یک شب در بیرون از منزل، در میان برف و سرما بود. عمادالدین آن شب را با استفاده از افیون(تریاک) به سر برد. اگرچه عوارض اولیه سرمازدگی در او از بین رفت اما تا آخر عمر دچار رعشه بود. این مجازات و استفاده از تریاک و دیدن نتیجه کار وی را متقاعد نمود که می توان از تریاک به عنوان دارو استفاده نمود.