شمال چین (به چینی: 华北؛ به معنی «شمال چین»)یکی از دو منطقهٔ جغرافیایی مهم چین است که در شمال کشور چین واقع شده است. مرکز این ناحیه دشت شمال چین یا دشت رود زرد می باشد. شمال چین ۲٬۱۸۵٬۱۰۵ کیلومتر مربع مساحت و ۱۶۴٬۸۲۳٬۱۳۶ نفر جمعیت دارد. در این ناحیه زبان اکثر مردم زبان ماندارین است که پایهٔ چینی استاندارد است. این ناحیه از گذشته های دور و هم چنان تا امروز مرکز سیاسی، نظامی و فرهنگی چین بوده است. پایتخت چین، پکن در این ناحیه قرار دارد.
فهرست شهرهای چین
در طول تاریخ، ناحیه وسیع قرار گرفته بین رود زرد تا رود یانگ تسه مرکز امپراتوری های بزرگ چین و کنفسیوس گرایی بوده است. در تاریخ رسمی چین، از این ناحیه به عنوان خاستگاه تمدن و فرهنگ چین یاد می شود. در دوران پیش از تاریخ، این ناحیه مرکز فرهنگ یانگ شائو و فرهنگ لانگ شان بوده است. انسان پکن به عنوان نمونه ای از انسان راست قامت با قدمت حدود ۶۸۰ تا ۷۸۰ هزار سال در همین ناحیه و در نزدیکی پکن امروزی پیدا شده است.
چگالی جمعیت در این ناحیه بسیار بالا است. منابع معدنی آهن و زغال سنگ فراوانی در این ناحیه وجود دارد. همچنین، پنبه و انواع غلات نظیر گندم در این سرزمین کشت می شود که در سال های اخیر به دلیل کمبود منابع آبی با مشکل مواجه شده است. آب و هوای نسبتاً خشک این منطقه اجازه کشت برنج را (بر خلاف جنوب چین) به مردم منطقه نمی دهد.
منطقه ی شمال چین و منطقه ی جنوب چین دو ناحیهٔ تقریبی فرهنگی کشور چین هستند که حول آن ها تفکرات قالبی فراوانی در میان مردم چینی شکل گرفته است. ریشه این دو مفهوم، به تفاوت های اقلیمی، جغرافیایی، فرهنگی، مشخصات فیزیکی ساکنان و نیز چند دوره ی تاریخی جدایی رسمی این دو قسمت از یکدیگر برمی گردد. برای مثال، مردم شمال چین قد بلندتر هستند، به زبان ماندارین با لهجه شمالی تکلم می کنند و بیشتر به غذاهای بر پایه گندم علاقه دارند. (در مقابل مردم جنوب چین که بیشتر به غذاهای بر پایه برنج علاقه مند هستند.)
فهرست شهرهای چین
در طول تاریخ، ناحیه وسیع قرار گرفته بین رود زرد تا رود یانگ تسه مرکز امپراتوری های بزرگ چین و کنفسیوس گرایی بوده است. در تاریخ رسمی چین، از این ناحیه به عنوان خاستگاه تمدن و فرهنگ چین یاد می شود. در دوران پیش از تاریخ، این ناحیه مرکز فرهنگ یانگ شائو و فرهنگ لانگ شان بوده است. انسان پکن به عنوان نمونه ای از انسان راست قامت با قدمت حدود ۶۸۰ تا ۷۸۰ هزار سال در همین ناحیه و در نزدیکی پکن امروزی پیدا شده است.
چگالی جمعیت در این ناحیه بسیار بالا است. منابع معدنی آهن و زغال سنگ فراوانی در این ناحیه وجود دارد. همچنین، پنبه و انواع غلات نظیر گندم در این سرزمین کشت می شود که در سال های اخیر به دلیل کمبود منابع آبی با مشکل مواجه شده است. آب و هوای نسبتاً خشک این منطقه اجازه کشت برنج را (بر خلاف جنوب چین) به مردم منطقه نمی دهد.
منطقه ی شمال چین و منطقه ی جنوب چین دو ناحیهٔ تقریبی فرهنگی کشور چین هستند که حول آن ها تفکرات قالبی فراوانی در میان مردم چینی شکل گرفته است. ریشه این دو مفهوم، به تفاوت های اقلیمی، جغرافیایی، فرهنگی، مشخصات فیزیکی ساکنان و نیز چند دوره ی تاریخی جدایی رسمی این دو قسمت از یکدیگر برمی گردد. برای مثال، مردم شمال چین قد بلندتر هستند، به زبان ماندارین با لهجه شمالی تکلم می کنند و بیشتر به غذاهای بر پایه گندم علاقه دارند. (در مقابل مردم جنوب چین که بیشتر به غذاهای بر پایه برنج علاقه مند هستند.)
wiki: شمال چین