اندرخور

( صفت ) سزاوار لایق شایسته .

( ~. خُ ) (ص . ) درخور، سزاوار.

اندرخور. [ اَ دَ خوَرْ / خُرْ ] ( نف مرکب ) لایق و سزاوار و زیبا. ( برهان قاطع ) ( هفت قلزم ) ( از انجمن آرا ) ( از آنندراج ). لایق. ( مؤید الفضلاء ). درخور و سزاوار. ( رشیدی ). سزاوار و لایق و شایسته و مناسب ،. ( ناظم الاطباء ). سزاوار. لایق. شایسته. ( فرهنگ فارسی معین ). اندرخورا. اندرخورد. درخور :
نوشتند نامه به ارجاسب زشت
هم اندرخور آن کجا او نوشت.بشاه جهان گفت زردشت پیر
که در دین ما این نباشد هژیر
که تو باژ بدهی بسالار چین
نه اندرخور آید به آیین و دین.بدرگه فرست آنکه اندرخورست
ترا کردگار جهان یاور است.چو نیکی کنی نیکی آیدبرت
بدی را بدی باشد اندرخورت.اگر ما گنهکار و بدگوهریم
بدین پادشاهی نه اندرخوریم.گرت چیزی اندرخور شهریار
فزونی بود آید او را بکار.اگر داد خواهیم در نیک و بد
بدادیم معذور و اندرخوریم.گفتم هنر پدید کن اندرخور جواب
گفتا که در جواب پدید آورد هنر.من اندرخور بندگی نیستم
وز اندازه بیرون تودرخورد من.و رجوع به اندرخورا و اندرخورد و اندرخوردن و درخور شود.

درخور، لایق، شایسته، سزاوار: گفتم هنر پدید کن اندرخور جواب / گفتا که در جواب پدید آورد هنر (ناصرخسرو۱: ۲۷۰ ).