لوح فشرده

لوح فشرده یا سی دی (به انگلیسی: Compact disc) یک لوح گرد نوری است که برای انبار کردن داده های رقمی (دیجیتالی) به کار می رود. لوح فشرده در اصل برای کار با آواهای دیجیتالی شده، اختراع شده بود و همچنین به عنوان ابزار ذخیره و انبارش داده ها یا همان لوح فشرده فقط خواندنی (سی دی رام CD-ROM) هم استفاده می شود.
Audio CD: همان طور که گفته شد در سال ۱۹۸۰ توسط شرکت سونی و فیلیپس برای اولین بار ساخته شد؛ و بعلت رنگ پوشش آن به Red Book مشهور شد.
Super Audio CD: که وضوح بالاتری نسبت به لوح صوتی معمولی دارد.
(Video CD (VCD:برای ذخیره سازی استانداردهای ویدیوئی ساخته شده است.
Enhanced CD: یا CD-plus
Bootable CD: یا Live CD که دارای توانائی نصب برنامه سیستم عامل است.
ابزاری که توانایی خواندن سی دی رام را دارند امروزه از اجزاء استاندارد رایانه های شخصی بشمار می روند.روی هم رفته لوح های فشردهٔ آوایی با لوح های فشرده فقط-خواندنی تمایز دارند و لوح نوازهایی (CD players) که برای شنیدن آوا درست شده اند نمی توانند داده هایی که بر روی سی دی رام انبار شده را درست بفهمند، گرچه رایانه های شخصی معمولاً می توانند لوح صوتی را هم بنوازند.
این ابزار توسط شرکت های Philips و Sony توسعه یافت و ۱۹۸۲ منتشر شد.
هرچند آمار فروش لوح فشرده در سال ۲۰۰۷ به بیش از ۲۰۰ میلیون می رسد ولی با گسترش مصرف حافظه های قابل حمل مثل Flash Memory و ذخیره سازهای قابل حمل مصرف لوح فشرده به نصف تقلیل یافته است.

لوح فشرده (compact disc)
(یا: سی دی) لوحی به قطر دوازده سانتی متر، برای ذخیرۀ اطلاعات دیجیتالی . بیشتر برای ضبط موسیقی به کار می رود و حدود یک ساعت موسیقی روی آن ضبط می شود. به کمک پرتوی از لیزر حفره هایی میکروسکوپی روی سطح آن ایجاد می کنند که حامل کُدِ دیجیتالی صداهای متفاوت است. سپس ، سطح لوح را با لایه ای از آلومینیوم می پوشانند. در هنگام پخش ، پرتو لیزر این کُدها را می خواند و سیگنال هایی معادل اصوات اولیه تولید می کند. سی دی رام (لوح فشردۀ فقط خواندنی) علاوه بر موسیقی، برای ذخیره سازی متن ، تصویر، و کلیپ ویدئویی نیز به کار می رود. این لوح ها برای ذخیرۀ فایل های حجیم ، مانند کاتالوگ ها و دایرة المعارف ها، مناسب اند. سی دی آی (لوح فشردۀ تعاملی) نوعی سی دی رام هوشمند است که با دیسک خوان رایانه ای خوانده می شود و دستورهای کاربر را اجرا می کند. سی دی های قابل ضبط ، معروف به وُرم (یک بار بنویس، بارها بخوان) دیسک هایی رایانه ای اند، امّا برای مصارف خانگی گران اند. ویدئو سی دی (وی سی دی) از ۱۹۹۴ به بازار آمده و نوعی دیسک با قابلیت ذخیرۀ یک ساعت فیلم است. دیسک های ویدئویی با چگالی بالا، که در ۱۹۹۵ به عموم عرضه شدند، قابلیت ذخیرۀ یک فیلم سینمایی کامل را دارند. در صنعت رایانه، استفاده از سی دی های پاک شو که می توان چندین بار آن ها را پاک و دوباره روی آن ها ضبط کرد، متداول است . این نوع سی دی با ترکیبی از کبالت و گادولینیم پوشیده می شود که قطبش نورِ رسیده به سی دی را تغییر می دهند. در دستگاه دیسک خوان ، نوری که از دیسک بازتاب یافته است، از فیلترهای قطبنده می گذرد و تغییرات قطبش نور به سیگنال های الکتریکی تبدیل می شود. در ۱۹۹۶، سی دی های چندلایهای با ظرفیت ذخیره سازی بیشتر ابداع شدند. یک سی دی دولایه برای ذخیرۀ فیلم سینمایی دوساعته کافی است. امروزه سی دی های شانزده لایه نیز به راحتی خوانده می شوند. لوح فشرده در ۱۹۸۳ به بازار آمد.