حق گوی

( حقگو ی ) ۱ - ( صفت ) حقیقت گوی راست گو . ۲ - مرغ حق مرغ شب آویز .

حق گوی. [ ح َ ] ( نف مرکب ) حق گو. آنکه سخن راست و درست و مطابق واقع گوید :
به یک ندم برهاند حق ، اربود یکدم
زبان و سینه حق گوی و حق پذیر مرا.تو منزل شناسی و شه راه رو
تو حق گوی و خسرو حقایق شنو.ترا عادت ای پادشه حق رویست
دل مرد حقگوی از آنجا قویست.|| مرغ حق. مرغ شب آهنگ. مرغ شب آویز. مرغ شب خیز. آواز این مرغ شبیه بکلمه ٔحق است یا هو. گویند او بشب خود را از یک پای بر درخت آویزد و حق حق فریاد کند تا آنگاه که قطره ای خون از گلوی او فروچکد، آنگاه آرام گیرد.