حفش

حفش . [ ح َ ] (ع مص ) حفش سیل ؛ گرد آمدن سیل از هر جهت به یک جای . || حفش سیل موضعی را؛ برکندن آنرا. حفش باران زمین را؛ خراشیدن باران روی آنرا. (منتهی الارب ). || گرد کردن . (منتهی الارب ) (دهار). || برآوردن . || کوشیدن . || پی درپی خوش رفتن اسپ . || راندن . || گرد آمدن قوم بر کسی . || حفش سنام ؛ ریش شدن پیش کوهان از اسفل تا اعلی و هنوز بن آن سالم بودن . || حفش سماء؛ باریدن باران بسیار در ساعت . || حفش زن شوی را؛ دوستی و وداد ظاهر کردن زن شوی را. (منتهی الارب ). || آب دویدن از مطهرة. (تاج المصادر بیهقی ).

حفش . [ ح َ ف ِ ] (ع ص ) بعیر حفش السنام ؛ اشتر پیش کوهان ریش شده ازاسفل تا به اعلی با سلامت بن کوهان . (منتهی الارب ).

حفش . [ ح ِ ] (ع اِ) دوکدان . (منتهی الارب ) (مهذب الاسماء). || خانه ٔ خرد. (مهذب الاسماء). خانه ٔ بسیار خرد که سقف آن نزدیک باشد. || خانه ٔ از گلیم مو. || کوهان . || شرم . فرج . || درج . سله . || چیزی سوده و کهنه . || ظروف شکسته و بکار ناآینده از شیشه و جز آن . || جوال کلان و کهنه . ج ، احفاش . (منتهی الارب ).