دوستگان

( صفت ) معشوق محبوب .

(تَ ) (اِ. ) معشوق .

دوستگان. ( ص مرکب ، اِ مرکب ) محبوب و معشوق. ( ناظم الاطباء ). دوست. دوستکام. خلیل. حبیب. معشوقه. ( یادداشت مؤلف ): ضمد؛ دو دوستگان به هم داشتن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( المصادر زوزنی ). دو دوستگان به هم داشتن ؛ یعنی اتخاذ المراءة خلیلین. ( مجمل اللغة ) :
کسی را چو من دوستگانی چه باید
که دل شاد دارد به هر دوستگانی.دوستگان دست بر آورد و بدرید نقاب
از پس پرده برون آمد با روی چو ماه.عاشق از غربت بازآمده با چشم پرآب
دوستگان را به سرشک مژه برکرد ز خواب.اگر نه آشنا نه دوستگانم
چنان پندار کامشب میهمانم.ندیدم چون تو رسوا مهربانی
نه همچون دوستگانت دوستگانی.- دوستگان گرفتن ؛ معشوق گرفتن. معشوقه گرفتن. به شاهدی دل بستن :
بسی دیدم به گیتی مهربانان
گرفته گونه گونه دوستگانان.|| عاشق دوست. دلداده. ( یادداشت مؤلف ) : چون سر از توبره بیرون گرفتندزن نگاه کرد سر دوستگان خود دید، درماند و رنگ رویش بگردید. ( اسکندرنامه نسخه نفیسی ).