دوستکامی

(اِ. ) ظرف بزرگ مسی پایه دار که در آن شراب یا نوشیدنی ریخته در مجالس می گذارند.
(حامص . ) با دوستان یا به یاد ایشان شراب خوردن .

دوستکامی. ( حامص مرکب ) بخت یاری و بهره مندی و سعادتمندی. ( ناظم الاطباء ). نقیض دشمنکامی است. ( برهان ). خوشبختی کامگاری. کامیابی.رستگاری. به کام دوستان زیستن. ( یادداشت مؤلف ). به کام دوستان بودن : سلطان مسعود به سعادت ودوستکامی می آمد. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ). و مصالح معاش و معاد و دوستکامی دنیا و رستگاری اخری بدو بازبسته است. ( کلیله و دمنه ). پیش از سفر هندوستان و پس ازآن انواع دوستکامی و نعمت دیدم. ( کلیله و دمنه ). و اگر چه سالش در نیکنامی از دو هفته بیشتر نبود به عمل و دوستکامی بر هفتادسالگان می افزود. ( راحة الصدور راوندی ). در شاهنامه... مگر بیشتر از هزار بیت مدح نیکونامی و دوستکامی هست. ( راحة الصدور راوندی ). نیش دشمن کامی را از نوش دوستکامی فراموش کرده. ( تاریخ جهانگشای جوینی ). رجوع به دوستکام شود. || تواضع در شراب خوری. ( از ناظم الاطباء ). تواضع کردن. ( غیاث ). || می گساری با دوستان. پیاله شراب نوبت خویش را از روی محبت به دیگری دادن. ( از ناظم الاطباء ) ( از غیاث ). پیاله شراب را به کسی دادن تا به شادی دوستی نوشد. دوستگانی. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به دوستگانی شود. || ( اِ مرکب ) دوستگانی.پیاله پر از شراب که دوستان به دوستان دهند که در یاد فلان بنوش و این منسوب به دوستان است ؛ یعنی معشوقان. ( غیاث ). پیاله شرابی که به یاد دوستان خورند. ( از انجمن آرا ) ( از آنندراج ) ( از برهان ) :
تمام اوست که فانی شده ست آثارش
به دوستکامی اول تمام شد کارش.|| ظرفهای بزرگ بلندپایه برای شربت که سپس از آن به ظرفهای کوچکتر پخش کنند. ( یادداشت مؤلف ).

۱. باده گساری و نشاط با دوستان.
۲. (اسم ) باده ای که با یار و دوست یا به یاد دوستان بنوشند، پیالۀ شراب که به کسی دهند تا به شادی و کامرانی فلان دوست بنوشد.
۳. (اسم ) ظرف بزرگ مسی پایه دار که در آن آب یا شربت می ریزند و در مجالس عمومی می گذارند تا هرکس تشنه باشد از آن بیاشامد.