عبدالعـالی

[ویکی اهل البیت] عبدالعالی فرزند علی نورالدین یکی از علمای بزرگ شیعه در قرن دهم هجری است. از اوایل کودکی نزد پدر بزرگوارش محقق ثانی و دیگر فضلا به تحصیلات دینی و علوم مختلف اسلامی اشتغال داشت و ضمن بحث و تدریس خود در تحقیقات فقهی و مباحث اعتقادی کوشش می نمود و مخصوصا در مبحث امامت مطالعات و بحثهای گوناگون نموده و اثری در این خصوص به نام کتاب مناظرات در اثبات امامت به رشته تحریر برد.
کتاب امامت او در رد نوافض الرافض میرزا مخدوم شریفی یکی از علمای اهل تسنن است که با استفاده از طریق حدیث فریقین (و احادیث نبوی) نگاشته شد. فرزند محقق ارشاد علامه الفیه شهید و رساله علی بن هلال را نیز شرح نموده که دلالت بر احاطه فقهی او دارد در تاریخ عالم آرای عباسی شرحی مبسوط از فضائل علمی و مراتب فقهی مرحوم عبد العالی بیان شده و صاحب ترجمه را محتوای جامع علوم عقلی و نقلی معرفی ساخته است بیشتر سنوات عمر او در ایران (کاشان) سپری شد معظم له با مرحوم اردبیلی زعیم حوزه نجف معاصر بود صاحب روضات می نویسد: عبد العالی در اصفهان در سال 993 وفات نمود و جنازه او و شیخ جزائری (علی بن هلال) را در مشهد مقدس (دار السیادة) به خاک سپردند.