ادامس

آدامس. آدامْس (به انگلیسی: Chewing gum) نوعی جویدنیِ مصنوعی است که برای تازه کردن دهان یا بوبَری یا سرگرمی و مزیدن به کار می رود. در قدیم به گونه ای آدامسِ رایج در ایران سَقِّز گفته می شد.
استفاده از برخی خمیردندان ها و برخی آدامس ها بیش از خرابی دندان ها، موجب انتقال و حفظ باکتری هایی می شود که عفونت ایجادشده توسط آن باکتری ها در بدن، نهایتاً موجب ایجاد یا تشدید بیماری های قلبی می شود.
جویدن برخی آدامس ها موجب افت فشار خون مینیمم و افزایش ضربان قلب در بیماران قلبی می شود و احتمال خطر را در آنان افزایش می دهد.
گاهی جویدن آدامس های شیرین شده با برخی شیرین کننده ها موجب بروز واکنش های حساسیتی در برخی افراد می شود. درضمن، پژوهشگران اعلام کرده اند که جویدن آدامس در بعضی افرادِ حساس و مستعد، موجب تحریک دستگاه گوارش می شود. به علاوه، مطالعه ای دیگر، مؤید بالا رفتن احتمال خطر سرطان زبان در کسانی بود که زیاد از آدامس های با طعم دارچین استفاده کرده بودند.
مصرف آدامس های حاوی کافئین (مادهٔ تسکین دهندهٔ موجود در قهوه) ممکن است به قدری بر خوابِ افراد اثر کند که موجب بی خوابی آنان شود.
مواد تشکیل دهندهٔ آدامس های امروزی عبارتند از پایهٔ آدامس (۳۰٪)، شیرین کننده ها (۵۹٪)، شیرین کننده های قوی (۰٫۵٪)، نرم کننده ها (۲٪)، شیرهٔ ذرت (۱۰٪)، طعم دهنده ها (۴٪)، اجزاء فعال (۵٪) و رنگ های خوراکی. این آدامس ها توسط توماس آدامزآمریکایی تولید شده بود که از نخستین سازندگان آدامس ها به شکل امروزی بود. وی آدامس تولیدیِ خود را سقّزِ جویدنیِ نیویورکیِ آدمز (به انگلیسی: Adams New York Chewing Gum) نام گذاشت.
آدامس های ویژه:
۱- آدامس نیکوتین دار۲- آدامس بادکنکی۳- آدامس های حاوی ویتامین ها، که ویژهٔ کودکان تهیه می شود.

آدامس. رجوع شود به:سقز

[ویکی فقه] آدامس. آدامس به نوعی ماده جویدنی گفته می شود که از شیره درختان یا مواد مصنوعی به دست آید و از آن در باب صلات و صوم به مناسبت سخن رفته است.
چیزهای جویدنی که با جویدن از بین نمی روند، حکم آدامس را دارند. در قدیم بیشتر از شیره برخی درختان مثل علک و سقز به عنوان آدامس استفاده می شد ولی امروز، بیشتر از مواد مصنوعی تولید می شود.
جویدن آدامس در نماز
جویدن آدامس در نماز در صورتی که از مصادیق فعل کثیر باشد موجب بطلان نماز می گردد.
نجفی جواهری، محمد بن حسن، جواهر الکلام، ج۱۱، ص۸۰.
جویدن آدامس و مانند آن توسط روزه دار به شرطی که چیزی از آن در دهان ذوب نشود و به حلق نرسد، مکروه است و مجرد تغییر طعم دهان موجب بطلان روزه نمی گردد.
محقق حلی، جعفر بن حسن، المعتبر، ج۲، ص۶۵۸.
...