ابدان

مثانة

( آبدان ) ( صفت ) آبادان آباد معمور.
آبگیر حوض

---

جمع بدن، آبگیر، آب انبار، حوض، جائی که آب در آن جمع شود
( اسم ) جمع : بدن بدنها تنها
کنیز و اسب

( آبدان ) (اِمر. ) ۱ - آبگیر. ۲ - آب انبار. ۳ - کاسه . ۴ - مثانه .

---

( اَ ) [ ع . ] (اِ. ) جِ بدن ، بدن ها، تن ها.

( آبدان ) آبدان.( اِ مرکب ) غدیر. ژی. آبگیر. ژیر. آژیر. حوض. آب انبار. شمر. ( صحاح الفرس ). کوژی. غفچی. فرغر :
کافور همچو گل چکد از دوش شاخسار
زیبق چو آب برجهد از ناف آبدان.نه هر کس کو بملک اندر مکین باشد ملک باشد
نه نیلوفر بود هر گل که اندر آبدان باشد.آبدان گشت نیلگون دیدار
وآسمان گشت نیلگون سیما.بهر سو یکی آبدان چون گلاب
شناور شده ماغ بر روی آب.چو ابر فندق سیمین در آبدان ریزد
برآرد از دل فیروزه رنگ سیمین رنگ
مشعبدیست که بر خرده مهره های رخام
بحقه های بلورین همی کند نیرنگ.خور چو سکندر گرفت هفت حوالی خاک
ریخت ز چارم سپهر آینه در آبدان.فتد تشنه درآبدان عمیق
که داند که سیرآب میرد غریق. || قدح. کاسه. آبخوری. اناء. آب وند. آوند :
ربود از یهودا سبک جام آب
که داند که چون کرد بر وی عتاب
مر آن آبدان را بصد پاره کرد
بسی شور و پرخاش و پتیاره کرد.آب باران خور صدف کردار گاه تشنگی
ماهی آسا هیچ آب از آبدان کس مخور.|| کمیزدان به معنی مثانه. ( زمخشری ). || ظرفی که مرغ در آن آب خورد.

---

آبدان. [ ب َ ] ( ص مرکب ) مخفف آبادان.

---

ابدان. [ اَ ب َ ] ( ص مرکب ) مخفف آبادان. معمور. || ( اِ مرکب ) مخفف آبدان. گوی که آب باران در آن گرد آید. غدیر.

---

ابدان. [ اَ ] ( اِ ) دودمان. تبار. خاندان. || ( ص ) سزاوار. مستحق. و بعض فرهنگها این کلمه را با ذال معجمه ضبط کرده اند. و هر دو صورت به تأیید شواهد محتاج است.

---

ابدان. [ اَ ] ( ع اِ ) ج ِ بَدن. تن ها.

---

ابدان. [ اِ ب ِ ] ( ع اِ ) کنیز و اسب.

( آبدان ) آباد: تیغ محمودی که اسلام آبَدان از آب اوست / بود سالی صد که آن بیکار بود از کارزار (عثمان مختاری: ۸۴ ).
۱. ظرف آب.
۲. [قدیمی] جایی که آب در آن جمع می شود، آبگیر: فتد تشنه در آبدان عمیق / که داند که سیراب میرد غریق (سعدی۱: ۱۰۴ ).
۳. (زیست شناسی ) [قدیمی] = مثانه

---

= بَدن

آبدان
حوض, آبگیر, آب انبار

---

دودمان