اب گریزی

آب گریزی. آب گریز یا هیدروفوب (به انگلیسی: Hydrophobe) در شیمی و زیست شناسی سلول کاربرد دارد و یک پدیدهٔ فیزیکی در مولکول ها است که از آب دوری می کنند.
هیدروفیل
غشای یاخته
میسل ها
مواد آبگریز
فناوری نانو
فناوری نانو در بتن
فناوری نانو در صنعت ساخت و ساز
نانو ذرات
نانو روکش
آبگریزی از جمله خصوصیات فیزیکی سطحی یک ماده است. مواد آبگریز به دلیل ناهمواری های سطحی میکرومتری و نانومتری خود، اجازه پخش شدن یا جذب شدن آب روی سطح را نمی دهند و از این رو موجب قطره ای شدن آب و سر خوردن آن می شوند.
مولکول های آب گریز غیرقطبی هستند و به همین خاطر تمایل به دیگر مولکول ها و حلال های غیرقطبی دارند. این مولکول های آب گریز در درون آب به هم پیوسته و تشکیل میسل می دهند. متقابلاً آب بر روی سطوح هیدروفوب زاویه تماس بسیار بزرگی به خود می گیرد و بشکل قطره های کروی درمی آید.مثال هایی از مولکول آب گریز شامل نفت، آلکن ها، روغن و چربی می شوند. از مواد هیدروفوب در صنعت به عنوان شوینده چربی (درکنار مواد لیپوفیل)، جداکننده های نفت از آب و برای زدودن ذرات غیرقطبی از سطوح قطبی استفاده می شود.
طبق اصول ترمودینامیک، ذرات به سطوح پایین تر انرژی تمایل دارند. آب یک مولکول قطبی است و از خصلت های شگرف آن این است که توانایی ایجاد پیوند هیدروژنی دارد. اما مولکول های آب گریز بعلت غیرقطبی بودن ونبود ویژگی تشکیل پیوند هیدروژنی نمی توانند با مولکول های آب پیوندی ایجاد کنند. (مثل پیوندهای C_H غیرقطبی زنجیرهای هیدروکربنیِ اسیدهای چرب) در نتیجه از هم دور شده تا جایی که مولکول های آب با هم پیوند نسبتاً قوی هیدروژنی ایجاد می کنند، سطوح برخورد بین دو نوع مولکول به کمینه و حداقل رسیده و پدیده جداشدگی ایجاد می شود.