رله

رِله (به انگلیسی: Relay)، نوعی کلید الکتریکی است که با فرمان یک مدار الکتریکی دیگر باز و بسته می شود. روش کنترل باز و بسته شدن این کلید الکتریکی به صورتهای مختلف مکانیکی، حرارتی، مغناطیسی، الکتروستاتیک است. رله را ژوزف هانری در سال ۱۸۳۵ میلادی اختراع کرد.
رله اضافه جریان (Overcurrent)
رله دیستانس
رله دیفرانسیل
رله بوخهولتز
رله حرارتی
رله فرکانسی
رله مبتنی بر میکروکنترلر
رله مخصوص
از آنجا که رله می تواند جریانی قوی تر از جریان مدار فرمان خود را هدایت کند، به معنی وسیع تر می توان آن را نوعی تقویت کننده نیز دانست که در زمان قدیم برای تقویت سیگنال هم به کار می رفت.
در گذشته رله ها معمولاً دارای سیم پیچ بودند و از جریان الکتریکی برای تولید میدان مغناطیسی و باز و بسته کردن مدار سود می بردند. امروزه بسیاری از رله ها به صورت حالت جامد ساخته می شوند و اجزای متحرک ندارند.
در رله های سنجشیِ دقت و حساسیت معینی تعریف می شود تا در موقع تغییر کردن یک کمیت الکتریکی یا یک کمیت فیزیکی دیگری شروع به کار کند. چنین رله ای برای مقدار معینی از یک کمیت مشخص تنظیم می شود و اگر آن کمیت از مقدار تعیین و تنظیم شده کمتر یا بیشتر باشد رله آن تغییرات را می سنجد. رله سنجشی دو نوع دارد: ساده و مرکب.

رِلِه (relay)
در مهندسی برق، نوعی کلید الکترومغناطیسی. جریان اندکی که از سیم پیچی پیچیده شده به دور هستۀ آهنی می گذرد، آرمیچری را جذب می کند که حرکت آن سبب بسته شدن یک جفت کنتاکت فنری و تکمیل مدار ثانویه می شود. این مدار ثانویه جریان بیشتری را حمل یا وسایل دیگری را فعال می کند. معادل حالت ـ جامد آن نوعی وسیلۀ قطع و وصل تایریستوری است.