باذنجان

( اسم ) بادنجان

باذنجان. [ ذَ / ذِ ] ( معرب ، اِ ) معرب باذنگان. ترکاری معروف که بهندی بیگن گویند. ( غیاث ) ( آنندراج ). مأخوذ از بادنجان فارسی و بمعنی آن. ( ناظم الاطباء ). باتنگان. بادنجان. و رجوع به بادنجان و بادمجان و المعرب جوالیقی ص 314 و نشوءاللغه صص 88 - 98 شود. جیم آن معرب از کاف فارسی است و آنرا مَغْذ. و وَغْذ نیز نامند، و آن بر دو گونه است ، سپید که ثمره آن دراز و نرم است و طول آن قریب بیک وجب میرسد، و سیاه که مستدیر است و گاهی هم اندکی دراز میباشد و نوع نخست ، نیکوتر و لطیف تر است. ( از تذکره داود ضریر انطاکی ). و رجوع به ج 1 ص 69 همان کتاب شود. || ابوجراده ( نوعی پرنده طعمه خوار ). و در شام البصیر خوانند. ( دزی ج 1 ص 48 ).