ساموئل بکت

ساموئل بکت (۱۳ آوریل ۱۹۰۶ - ۲۲ دسامبر ۱۹۸۹ میلادی) نمایشنامه نویس، داستان نویس و شاعر ایرلندی تبار و برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات.
• «در درون من همیشه دو ابله وجود داشته است، ، یکی بجز ماندن در مکانی که هست هیچ نمی خواهد و دیگری تصور می کند که در آیندهٔ نزدیک، زندگی ممکن است اندکی کمتر سهمگین باشد.»• «معمولاً چیز زیادی نمی بینم. چیز زیادی هم نمی شنوم. حواسم جمع نبود. در واقع آنجا نبودم. در واقع باور دارم که هیچ جا نبوده ام.»• «من، می گویم من. بی هیچ باوری.»• «... شاید مرا به آستانه قصه ام رسانده اند، روبروی دری که به قصه ام گشوده می شود، که غافلگیرم خواهد کرد، اگر باز شود، خودم تنها، آنگاه همان سکوت، آنجا که هستم، نمی دانم، هرگز نخواهم دانست، در سکوت هیچ کس نمی داند، باید ادامه دهی، نمی توانم ادامه دهم، ادامه خواهم داد»نام ناپذیر از بکت، نوشتهٔ آ. آلوارز، ترجمهٔ مراد فرهادپور، تهران: طرح نو، ۱۳۸۱ -> عبارات پایانی
• «مراقب مردنم نخواهم بود، این کار همه چیز را ضایع می کند.»• «دیگر به سؤالی جواب نمی دهم. حتی سعی می کنم دیگر از خودم هم سؤال نکنم. مدتی را که انتظار می کشم برای خودم داستان خواهم گفت، اگر بتوانم. نه از آن جور داستان هایی که تا به حال بوده، والسلام. نه زیبا خواهد بود نه زشت، آرام خواهد بود، دیگر در آن ها زشتی یا زیبایی یا هیجان نخواهد بود، تقریباً فاقد حیات خواهد بود، مثل گویند ی آن ها.»• «طولی نکشید که دیدم توی تاریکی تنها هستم. برای همین است که شوق بازی را کنار گذشتم و برای همیشه خودم را سپردم به بی شکلی و بی حرفی، به حیرت بدون کنجکاوی، به تاریکی، به سکندری خوردن های طولانی با دست های گشوده، و پنهان شدن. این است شوقی که تقریباً یک قرن است که هرگز نتوانستم از آن جدا شوم.»• «معمولاً نمی دانستم کجا می روم، ولی می دانستم که می رسم، می دانستم که این جادهٔ بن بست دراز به آخر می رسد.»• «روشنائی درخشان لازم نیست، برای اینکه آدم در بیگانگی زندگی کند فقط یک فتیله کافی است، به شرط اینکه صادقانه بسوزد.»• «پس من راه خودم را خوب نمی شناخته ام. در نوعی اغما زندگی کرده ام. برای من فقدان هوشیاری هیچ وقت فقدان مهمی نبوده است.»• «من ادعای هشتاد سالگی دارم، اما نمی توانام این را ثابت کنم. شاید فقط پنجاه ساله یا چهل ساله باشم. از وقتی که حساب آنها را داشته ام قرن ها می گذرد، سال های عمرم را می گویم.»• «به پشت دراز می کشم، گونه ام روی بالش است. فقط کافی است چشم هایم را باز کنم تا دوباره آغاز شود، آسمان و دود بشریت.»• «همهٔ حواسم بر ضّد من برخاسته اند، همهٔ حواسم. من، تاریک و خاموش و پوسیده، برای آنها طعمهٔ به دردخوری نیستم.»• «من از صدای خون و نفس فاصله زیادی دارم، محصورم. از رنج هایم حرف نخواهم زد. میان آنها سخت قوز کرده ام و چیزی حس نمی کنم. همانجاست که می میرم، در حالی که برای جسم ابلهم ناشناخته می مانم.»• «حس می کنم تاریکی قدیم انبوه می شود، و انزوا پیش می آید، انزویی که به یاری آن خودم را می شناسم و بانگ آن نادانی را می شنوم که شاید عالی باشد، اما بزدلی محض است.»• «مختصر تاریکی فعلاً اهمیتی ندارد. آدم درباره اش فکر نمی کند و پیش می رود. اما من می دانم تاریکی یعنی چه؛ انبوه می شود غلیظ می شود، بعد یک دفعه منفجر می شود و همه چیز را غرق می کند.»• «هیچ چیز واقعی تر از هیچ چیز نیست.»• «مثل اینکه به محراب پناه ببرم به سوی تاریکی هایم می گریختم، به دامن او که نه می تواند زندگی کند، نه زندگی دیگران را تحمل کند پناه می برم.»• «در راهروهای قطار زیر زمینی و تعفن آدم های ذلهٔ این راهروها که از گهواره تا گور می شتابند تا در وقت مناسب به جای مناسب برساند.»• «حالا این من، منی که همیشه فکر می کردم چروک خواهم خورد، چروک خواهم خورد، بیشتر و بیشتر تا اینکه بالاخره بتوانم تقریباً در یک جعبهٔ کوچک جواهر مدفون شوم، دارم اینطور آماس می کنم.»• «آخرین سفرم به اعماق تالارهای دراز مأنوس، با خورشیدها و ماه های کوچکم که در بالا می آویزمشان، و جیب هایی پر از ریگ به منزلهٔ ی آدمیان و فصل هاشان، اگر بخت یاری کند، آخرین سفرم خواهد بود. آنوقت به اینجا برخواهم گشت، به خودم برخواهم گشت، به هر معنی که بگیریم، و دیگر خودم را ترک نخواهم کرد، دیگر از خودم چیزی را که ندارم نخواهم خواست. یا شاید همهٔ ما برگردیم، با وحدتی مجدد برگردیم، بی جدایی، بی آنکه جاسوسی یکدیگر را بکنیم، به این آغل کوچک پلید برگردیم، آغلی سراسر کثیف، با طاقی گنبد مانند که انگار آن را توی عاج تراشیده اند، توی یک دندان کهنهٔ پوسیده.»• «شاید من از آسمان شبانه چیزی بهتر نیافته باشم که بتواند مرا از این مکان دور کند، آسمانی که در آن هیچ اتفاقی نمی افتد در صورتی که پر از هیاهو و خشونت است.»• «با ونگ ونگ به دنیا آمدن، اما در موقع مرگ حتی توانایی خر خر کردن هم نداشتن! راستی که زندگی چقدر قدرت اعتراض را ضعیف می کند.»• «ترس افتادن سرچشمهٔ بسیاری از حماقت هست.»• «چشم های خسته از بیم در هنگام آخرین دعا، که سر انجام دعایی واقعی است، دعایی که خواهندهٔ هیچ چیز نیست، با بیچارگی روی همهٔ چیزهایی که زمانی دراز طلب می کرده اند، درنگ می کنند؛ و در این موقع است که اندک نفسی از فیض به آرزوهای مرده جان دوباره می دهد و در جهان خاموش زمزمه ای به وجود می آید و انسان را برای این که خیلی دیر نومید شده است، با مهر سرزنش می کند.»• «آدم های کودن به ندرت تنها می مانند.»

wikiquote: ساموئل_بکت

دانشنامه عمومی

نقل قول ها