هارولد پینتر (به انگلیسی: Harold Pinter) (زادهٔ ۱۰ اکتبر ۱۹۳۰ در لندن - درگذشتهٔ ۲۵ دسامبر ۲۰۰۸) نویسنده، نمایش نامه نویس، بازیگر، کارگردان و فعال سیاسی انگلیسی بود. نخستین آثار او را در دستهٔ تئاتر پوچی قلمداد کرده اند. او نویسندهٔ آثاری برای رادیو، تلویزیون، تئاتر و سینما است. پینتر در سال ۲۰۰۵ میلادی برندهٔ جایزه نوبل ادبیات شد.
Companion of Honour (۲۰۰۲)
جایزه نوبل ادبیات (۲۰۰۵)
لژیون دونور (۲۰۰۷)
جایزهٔ دیوید کوهن (۱۹۹۵)
جایزه لارنس الیویه (۱۹۹۶)
هارولد پینتر تنها فرزند پدر و مادری یهودی در اکتبر ۱۹۳۰ در محلهٔ هاکنی شمال لندن متولد شد. پدرش خیاط بود. او در فضایی سرشار از اظهارات یهودی ستیزی بزرگ شد که اهمیت به سزایی در نمایش نامه نویس شدنش داشت. در شروع جنگ جهانی دوم، در ۹ سالگی مجبور به ترک لندن شد و در دوازده سالگی به لندن بازگشت. پینتر می گوید تجربهٔ بمباران های جنگ هیچ وقت او را رها نکرده است.در لندن به مدرسهٔ گرامر هاکنی رفت و در آن جا با گروهی از معلمان و دانش آموزان خوش فکر، پرانرژی و به لحاظ عقلی ماجراجو، آشنا شد. همین باعث شد تأتر و ضدفاشیسم مهم ترین تأثیر را روی او بگذارد. فضای سال های بلافاصله بعد از جنگ لندن سرشار از خشونت های ضدیهود بود که صدای تأتری پرشور و حرارت، و ارعابی که به تدریج رخنه می کند و در واقع نمایش نامه های اولیه اش را شکل می بخشد، چیزی از این فضا در خود دارد.در این مدرسه نقش مکبث و رومئو و چند نقش دیگر را به کارگردانی ژوزف بررلی (Joseph Brearly) بازی کرد که در انتخاب حرفه هنرپیشگی ترغیبش کرد. در سال ۱۹۴۸ بعد از مدرسه به آکادمی سلطنتی هنرهای نمایشی (Royal Academy of Dramatic Art) رفت که به دلیل نارضایتی پس از دو ترم تحصیل، آن جا را ترک کرد. در سال ۱۹۴۹ دو بار به دلیل سرپیچی از خدمت نظام وظیفه جریمه شد که اشارات زود هنگامی بر عزم مقاومت و مخالفت گرایی اش دارد که در جهت گیری کلی و شکل گیری بسیاری از نمایش نامه هایش اثر گذاشته است.
در سال ۱۹۵۰ اولین اشعارش را منتشر کرد و به خاطر اجراهای شکسپیر مشهور شد. از سال ۱۹۵۱ تا ۱۹۵۷ با تورهای تأتر سنتی سفر و نقش های تاریخی و عمدتاً شکسپیر را بازی کرد. در این سال ها با نام دیوید بارون (David Baron) بازی می کرد. هارولد پینتر در سال ۱۹۵۷ با نوشتن نمایش نامهٔ اتاق (The Room) که (دپارتمان هنرهای نمایشی دانشگاه بریستول چاپ شد، خود را به عنوان نویسنده تثبیت کرد. اولین نمایش نامه اش، جشن تولد ۱۹۵۷(Birthday Party)، در ۱۹۵۸ در تأتر لیریک لندن به روی صحنه رفت و به دلیل ابعاد افسانه ای اش با شکست فاحشی مواجه شد و فقط یک هفته روی صحنه بود. اما بعدها بیش تر از دیگر نمایش نامه هایش به روی صحنه رفت. از ابتدای دهه شصت پینتر به عنوان نمایش نامه نویس مشهور شد گرچه هنرپیشگی و کارگردانی تأتر را هم هم زمان ادامه می داد.هارولد پینتر نمایندهٔ تأتر بریتانیا در نیمه دوم قرن بیستم است و احتمالاً بیش از هر نمایش نامه نویس زندهٔ دیگری موضوع گزارش های آکادمیک می باشد.او را به عنوان مبتکر سبک نمایش جدیدی به نام کمدی آزارنده (The Comedy of Menace) می شناسند و نامش، پینترسک(Pintersque)، برای توصیف فضایی خاص به صورت صفت وارد زبان انگلیسی شده است. تأتر پینترسک در ابتدا روایتی از تأتر پوچی تلقی می شد اما صحیح تر آن است که به عنوان چیزی منحصربه فرد تلقی شود. همانThe Comedy of Menace که نوعی نمایش روان شناسی است که در آن فاصله های مشخصی را بگومگوی شخصیت ها پر می کنند که ممکن است تجسم ترس های یک دیگر، احساس ناامنی یا تمایلات جنسی پنهان باشند یا نباشند.این کمدی ژانری است که در آن نویسنده، تسلط و اطاعت پنهان را در پیش پاافتاده ترین گفتگوها نشان می دهد.مجموعه آثار پینتر ناهمگن است. تقریباً نمایش هایی که در اوائل کارش نوشته پینترسک است مثل (The Caretaker(1960), Birthday Party, The Homecoming (۱۹۶۵)) که بیش از همه به روی صحنه رفته و در برنامه درسی دپارتمان های زبان گنجانده شده اند.پینتر تأتر را به عوامل بنیادی اش بازگرداند: فضای بسته و گفتگوی غیرقابل پیش بینی که در آن آدم ها اسیر دست یک دیگرند و از هم پاشیده شدن را بهانه می کنند. با حداقل طرح (plot)، نمایش نامه از کش مکشی نیرومند و قایم موشک بازی بیانِ متقابل شکل می گیرد.هارولد پینتر می گوید به دنبال دورة اولیه رئالیسم روان شناسی، مرحله دوم را که تغزلی تر بود با نمایش نامه هایی از قبیل چشم انداز ۱۹۶۷(Landscape) و سکوت ۱۹۶۸ ادامه داده است و بالاخره به مرحله سیاسی رسیده است. با کارهایی چون یکی برای جاده ۱۹۸۴ (One for The Road)، زبان کوهستان ۱۹۸۸ (Mountain Language)، نظم نوین جهانی ۱۹۹۱(The New World Order). ولی این تقسیم بندی به صورت دوره ای به نظر ساده کردن موضوع می رسد زیرا بعضی نوشته های پرقدرتش را نادیده گرفته است. مثلاً ناکجاآباد ۱۹۷۴ (No Man’s Land).از سال ۱۹۷۴ در کنار نویسندگی فعالیت هایی در زمینه حقوق بشر داشته است و اغلب مواضع جنجالی اتخاذ می کند.
پینتر در سال ۲۰۰۲ به سرطان مبتلا شد؛ با این حال از تلاش نایستاد و در سال ۲۰۰۵ کاندیدای جایزه ی نوبل ادبیات شد. رقیبان او نویسندهٔ ترک «اورهان پاموک» و شاعر سوری «آدونیس» بودند که به نظر از او جلوتر می آمدند زیرا در ۱۰سال اخیر ۹ جایزه ادبیات نوبل به اروپا تعلق گرفته بود و از طرفی اگر جایزه به ادیبی انگلیسی اهدا می شد دومین جایزه نوبل ادبیات برای انگلستان ظرف ۵ سال بود؛ بنابراین از آکادمی سوئد انتظار می رفت که به قارهٔ دیگری به خصوص آسیا توجه کند.پینتر با بردن جایزهٔ ادبیات نوبل باعث درگیری بحث های گوناگونی شد که تصمیم آکادمی را از جهاتی انتخابی گریزناپذیر از عوامل سیاسی می دانستند زیرا این طور گمان می رود که جایزهٔ نوبل اغلب به کسانی مثل «آلکساندر سولژنیتسین» از شوروی و «گونترگراس» نویسندهٔ صریح الهجه آلمانی تعلق می گیرد که در زمانی مشخص موضع سیاسی دل سوزانه ای گرفته باشند.با این حال گرچه ممکن است عقاید سیاسی پینتر عاملی به شمار آمده باشد، اما این جایزه از نظر هنری بسیار موجه است و دستاوردهای نمایشی و ادبی پینتر، یک سروگردن بالاتر از سایر نویسندگان انگلیسی است. در هر حال، انتقاد صریح پینتر از سیاست خارجی آمریکا و مخالفتش با جنگ عراق، بدون شک او را از جنجالی ترین برندگان جایزه افتخارآمیز نوبل ادبیات کرده است.پینتر فردای روزی که مطلع شد برندهٔ جایزه نوبل شده در مصاحبه ای تلفنی با روزنامه نگاری سوئدی گفت که نمی تواند حرف بزند و این خبر او را از پای درآورده است و برای دریافت جایزه و سخنرانی به استکهلم خواهد رفت. اما حالش رو به وخامت گذاشت و سخنرانی خود را با عنوان «هنر، حقیقت، سیاست» ضبط کرد و به آکادمی فرستاد که هم زماندر دنیا پخش شد. پینتر سخنرانی اش را این طور شروع می کند:
Companion of Honour (۲۰۰۲)
جایزه نوبل ادبیات (۲۰۰۵)
لژیون دونور (۲۰۰۷)
جایزهٔ دیوید کوهن (۱۹۹۵)
جایزه لارنس الیویه (۱۹۹۶)
هارولد پینتر تنها فرزند پدر و مادری یهودی در اکتبر ۱۹۳۰ در محلهٔ هاکنی شمال لندن متولد شد. پدرش خیاط بود. او در فضایی سرشار از اظهارات یهودی ستیزی بزرگ شد که اهمیت به سزایی در نمایش نامه نویس شدنش داشت. در شروع جنگ جهانی دوم، در ۹ سالگی مجبور به ترک لندن شد و در دوازده سالگی به لندن بازگشت. پینتر می گوید تجربهٔ بمباران های جنگ هیچ وقت او را رها نکرده است.در لندن به مدرسهٔ گرامر هاکنی رفت و در آن جا با گروهی از معلمان و دانش آموزان خوش فکر، پرانرژی و به لحاظ عقلی ماجراجو، آشنا شد. همین باعث شد تأتر و ضدفاشیسم مهم ترین تأثیر را روی او بگذارد. فضای سال های بلافاصله بعد از جنگ لندن سرشار از خشونت های ضدیهود بود که صدای تأتری پرشور و حرارت، و ارعابی که به تدریج رخنه می کند و در واقع نمایش نامه های اولیه اش را شکل می بخشد، چیزی از این فضا در خود دارد.در این مدرسه نقش مکبث و رومئو و چند نقش دیگر را به کارگردانی ژوزف بررلی (Joseph Brearly) بازی کرد که در انتخاب حرفه هنرپیشگی ترغیبش کرد. در سال ۱۹۴۸ بعد از مدرسه به آکادمی سلطنتی هنرهای نمایشی (Royal Academy of Dramatic Art) رفت که به دلیل نارضایتی پس از دو ترم تحصیل، آن جا را ترک کرد. در سال ۱۹۴۹ دو بار به دلیل سرپیچی از خدمت نظام وظیفه جریمه شد که اشارات زود هنگامی بر عزم مقاومت و مخالفت گرایی اش دارد که در جهت گیری کلی و شکل گیری بسیاری از نمایش نامه هایش اثر گذاشته است.
در سال ۱۹۵۰ اولین اشعارش را منتشر کرد و به خاطر اجراهای شکسپیر مشهور شد. از سال ۱۹۵۱ تا ۱۹۵۷ با تورهای تأتر سنتی سفر و نقش های تاریخی و عمدتاً شکسپیر را بازی کرد. در این سال ها با نام دیوید بارون (David Baron) بازی می کرد. هارولد پینتر در سال ۱۹۵۷ با نوشتن نمایش نامهٔ اتاق (The Room) که (دپارتمان هنرهای نمایشی دانشگاه بریستول چاپ شد، خود را به عنوان نویسنده تثبیت کرد. اولین نمایش نامه اش، جشن تولد ۱۹۵۷(Birthday Party)، در ۱۹۵۸ در تأتر لیریک لندن به روی صحنه رفت و به دلیل ابعاد افسانه ای اش با شکست فاحشی مواجه شد و فقط یک هفته روی صحنه بود. اما بعدها بیش تر از دیگر نمایش نامه هایش به روی صحنه رفت. از ابتدای دهه شصت پینتر به عنوان نمایش نامه نویس مشهور شد گرچه هنرپیشگی و کارگردانی تأتر را هم هم زمان ادامه می داد.هارولد پینتر نمایندهٔ تأتر بریتانیا در نیمه دوم قرن بیستم است و احتمالاً بیش از هر نمایش نامه نویس زندهٔ دیگری موضوع گزارش های آکادمیک می باشد.او را به عنوان مبتکر سبک نمایش جدیدی به نام کمدی آزارنده (The Comedy of Menace) می شناسند و نامش، پینترسک(Pintersque)، برای توصیف فضایی خاص به صورت صفت وارد زبان انگلیسی شده است. تأتر پینترسک در ابتدا روایتی از تأتر پوچی تلقی می شد اما صحیح تر آن است که به عنوان چیزی منحصربه فرد تلقی شود. همانThe Comedy of Menace که نوعی نمایش روان شناسی است که در آن فاصله های مشخصی را بگومگوی شخصیت ها پر می کنند که ممکن است تجسم ترس های یک دیگر، احساس ناامنی یا تمایلات جنسی پنهان باشند یا نباشند.این کمدی ژانری است که در آن نویسنده، تسلط و اطاعت پنهان را در پیش پاافتاده ترین گفتگوها نشان می دهد.مجموعه آثار پینتر ناهمگن است. تقریباً نمایش هایی که در اوائل کارش نوشته پینترسک است مثل (The Caretaker(1960), Birthday Party, The Homecoming (۱۹۶۵)) که بیش از همه به روی صحنه رفته و در برنامه درسی دپارتمان های زبان گنجانده شده اند.پینتر تأتر را به عوامل بنیادی اش بازگرداند: فضای بسته و گفتگوی غیرقابل پیش بینی که در آن آدم ها اسیر دست یک دیگرند و از هم پاشیده شدن را بهانه می کنند. با حداقل طرح (plot)، نمایش نامه از کش مکشی نیرومند و قایم موشک بازی بیانِ متقابل شکل می گیرد.هارولد پینتر می گوید به دنبال دورة اولیه رئالیسم روان شناسی، مرحله دوم را که تغزلی تر بود با نمایش نامه هایی از قبیل چشم انداز ۱۹۶۷(Landscape) و سکوت ۱۹۶۸ ادامه داده است و بالاخره به مرحله سیاسی رسیده است. با کارهایی چون یکی برای جاده ۱۹۸۴ (One for The Road)، زبان کوهستان ۱۹۸۸ (Mountain Language)، نظم نوین جهانی ۱۹۹۱(The New World Order). ولی این تقسیم بندی به صورت دوره ای به نظر ساده کردن موضوع می رسد زیرا بعضی نوشته های پرقدرتش را نادیده گرفته است. مثلاً ناکجاآباد ۱۹۷۴ (No Man’s Land).از سال ۱۹۷۴ در کنار نویسندگی فعالیت هایی در زمینه حقوق بشر داشته است و اغلب مواضع جنجالی اتخاذ می کند.
پینتر در سال ۲۰۰۲ به سرطان مبتلا شد؛ با این حال از تلاش نایستاد و در سال ۲۰۰۵ کاندیدای جایزه ی نوبل ادبیات شد. رقیبان او نویسندهٔ ترک «اورهان پاموک» و شاعر سوری «آدونیس» بودند که به نظر از او جلوتر می آمدند زیرا در ۱۰سال اخیر ۹ جایزه ادبیات نوبل به اروپا تعلق گرفته بود و از طرفی اگر جایزه به ادیبی انگلیسی اهدا می شد دومین جایزه نوبل ادبیات برای انگلستان ظرف ۵ سال بود؛ بنابراین از آکادمی سوئد انتظار می رفت که به قارهٔ دیگری به خصوص آسیا توجه کند.پینتر با بردن جایزهٔ ادبیات نوبل باعث درگیری بحث های گوناگونی شد که تصمیم آکادمی را از جهاتی انتخابی گریزناپذیر از عوامل سیاسی می دانستند زیرا این طور گمان می رود که جایزهٔ نوبل اغلب به کسانی مثل «آلکساندر سولژنیتسین» از شوروی و «گونترگراس» نویسندهٔ صریح الهجه آلمانی تعلق می گیرد که در زمانی مشخص موضع سیاسی دل سوزانه ای گرفته باشند.با این حال گرچه ممکن است عقاید سیاسی پینتر عاملی به شمار آمده باشد، اما این جایزه از نظر هنری بسیار موجه است و دستاوردهای نمایشی و ادبی پینتر، یک سروگردن بالاتر از سایر نویسندگان انگلیسی است. در هر حال، انتقاد صریح پینتر از سیاست خارجی آمریکا و مخالفتش با جنگ عراق، بدون شک او را از جنجالی ترین برندگان جایزه افتخارآمیز نوبل ادبیات کرده است.پینتر فردای روزی که مطلع شد برندهٔ جایزه نوبل شده در مصاحبه ای تلفنی با روزنامه نگاری سوئدی گفت که نمی تواند حرف بزند و این خبر او را از پای درآورده است و برای دریافت جایزه و سخنرانی به استکهلم خواهد رفت. اما حالش رو به وخامت گذاشت و سخنرانی خود را با عنوان «هنر، حقیقت، سیاست» ضبط کرد و به آکادمی فرستاد که هم زماندر دنیا پخش شد. پینتر سخنرانی اش را این طور شروع می کند:
wiki: هارولد پینتر