عباس میلانی

عباس ملک زاده میلانی (زاده ۱۳۲۸ در تهران) مورخ، ایران شناس، پژوهشگر و نویسنده ایرانی ساکن آمریکا است. میلانی مدیر برنامهٔ مطالعات ایرانی در دانشگاه استنفورد و استاد فراخوانده دانشکدهٔ علوم سیاسی آن دانشگاه است. او همچنین همکار و یکی از سرپرستان پروژه دموکراسی ایران در مؤسسه هوور است. او برادر محسن میلانی است.
ریگان و پایه های قدرت او - ناشر: شرکت کاسیا - آذر ۱۳۶۰
میلانی در ۱۳۴۵ از دبیرستان فنی اوکلند فارغ التحصیل شد و مدرک لیسانس خود را در رشته علوم سیاسی و اقتصاد از دانشگاه برکلی، کالیفرنیا دریافت نمود و در ۱۹۷۴ دکترای خود را در رشته علوم سیاسی از دانشگاه هاوایی گرفت. او پس از اخذ مدرک دکتری، در سال های ۱۳۵۴–۱۳۵۶ استاد دانشگاه ملی ایران (دانشگاه شهید بهشتی کنونی) شد.
او همچنین از سال ۱۳۵۸ تا سال ۱۳۶۶ استاد دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران بود. پس از آن نیز مدتی استاد تاریخ و علوم سیاسی و رئیس دانشکده در دانشگاه نوتردام دو نامور در کالیفرنیا بود، تا این که در سال ۱۳۸۰ به عنوان یکی از پژوهشگران مؤسسه هوور انتخاب شد و بدین ترتیب نتردام را به مقصد استنفورد ترک کرد.
عباس میلانی در سال ۱۳۵۶ به اتهام عضویت در سازمان های کمونیستی، بدست ساواک دستگیر و در دادگاه نظامی به یک سال زندان محکوم شد.

عباس میلانی (۱۹۴۹) نویسنده و تاریخ نگار ایرانی-آمریکایی.
• «فکر می کنم شخصیت شاه به هرحال یکی از مهمترین شخصیت های منطقه در قرن بیستم بوده است. سقوط او بدون شک آغاز یک حرکت و تغییر بسیار بسیار مهم در تمام منطقه بوده است، یعنی آغاز اسلام به اصطلاح رادیکال سیاسی، ایجاد جمهوری اسلامی و پیامدهای دیگری که واقعاً کل جغرافیای سیاسی منطقه را تغییر داد. به همین خاطر احساس من این بود و هست که شناخت شاه در واقع شرط بسیار مهمی برای شناخت بلایی است که بر سر ایران در سی و چند سال اخیر آمده و شناخت تحولاتی است که در منطقه اتفاق افتاده و می افتد.».• «ریشه های انقلاب، یعنی علت اینکه انقلاب به این شکل متحقق شد، ریشه در تغییرات مثبت و تغییرات منفی و سیاست های درست و سیاست های نادرستی داشت که شاه اتخاذ کرد، یعنی اگر شاه سیاست های متفاوتی اتخاذ می کرد، چه بسا که ما انقلاب اسلامی نمی داشتیم و مقاومتی که در سی و چند سال اخیر علیه جمهوری اسلامی شده، مقاومتی که جنبش زنان به عنوان پیش قراول جنبش دموکراتیک علیه استبداد مذهبی کرده، مقاومتی که طبقه متوسط کرده، مقاومتی که دانشجویان و شهرنشین ها کردند، همه اینها در واقع ریشه در همان مقاومت ها و تحولاتی دارد که در دو دهه آخر دوران شاه آغاز شد. آن کنش ها، آن تلاش ها برای ایجاد یک جامعه آزادتر و دموکراتیک تر، متأسفانه به یک استبداد مذهبی انجامید ولی آن نیروها کماکان به جای خود هستند و سعی می کنند که این امید محقق نشده دموکراسی را در ایران محقق کنند.».• «ندانستن تفاوت بین یک تاریخ ایدئولوژیک و عاطفی و یک تاریخی که حداقل تلاش می کند روش تاریخی و روش دانشگاهی را دنبال کند، مقدار زیادی باعث دردسر است.».