لادن مستوفی

لادن مستوفی (زاده ۲۰ اسفند ۱۳۵۱ در تنکابن) هنرپیشه ایرانی است. او همسر شهرام اسدی کارگردان فیلم و خواهر لاله مستوفی منشی صحنه سینمای ایران است. وی کار خود را با فیلم روز واقعه آغاز کرد و چند سال بعد پس از بازی در مجموعه تلویزیونی دوران سرکشی شناخته شد.
از یادها رفته (مجموعه تلویزیونی) (۱۳۹۸) بهرام بهرامیان
خواب زده (۱۳۹۷) سیروس مقدم
پریا (۱۳۹۴) حسین سهیلی زاده در نقش پریا
جلال الدین (۱۳۹۳) شهرام اسدی، آرش معیریان
شیخ بهایی (۱۳۸۶) شهرام اسدی در نقش جوانی شهربانو
خانه ای در تاریکی (۱۳۸۲) سعید سلطانی در نقش ماه تابان
سفر سبز (۱۳۸۱) محمدحسین لطیفی در نقش آنا
دوران سرکشی (۱۳۸۱) کمال تبریزی در نقش دکتر حنانه پناهی
لادن مستوفی متولد سال ۱۳۵۱ در تنکابن است. وی تحصیلات دانشگاهی خود را نیمه تمام رها کرد و وارد عرصه هنرپیشگی شد. در ۲۲ سالگی در نخستین فیلم خود روز واقعه (۱۳۷۳) بازی کرد. او پس از بازی در مجموعه تلویزیونی دوران سرکشی کمال تبریزی به شهرت رسید. همسر مستوفی، شهرام اسدی کارگردان و فیلم نامه نویس است. مستوفی در بسیاری از فیلم هایی که اسدی کارگردانی آن را بر عهده داشته بازی کرد. از جمله آنها می توان به فیلم روز واقعه و مجموعه تلویزیونی شیخ بهایی اشاره کرد.
لادن مستوفی در فیلم سینمایی دختری به نام تندر، نقش دختری به نام «آذر» را بازی کرد که دوست ندارد دختر باشد و نسبت به جنسیت خود معترض است و می کوشد تا خود را شبیه پسران دربیاورد.

لادن مستوفی (۱۷ نوامبر ۱۹۷۲، تنکابن) بازیگر ایرانی است.
• «آدم در هر دوره از زندگی اش یک نوع نگاه دارد.»• «تنفس در فضای هنری، باعث رشد در همه جنبه های زندگی خواهد بود. هرچه زمان می گذرد، هنرمند نگاهش پخته تر می شود و یکی از چیزهایی که به هر هنرمندی کمک می کند تا نگاه عمیق تری در حیطه کاری خود داشته باشد، در واقع دانش نیست، بلکه شعور است و شعور را در طول زمان به دست می آوریم. شعور را بر حسب تجربه به دست می آوریم.»• «بودن در صحنه و زندگی کردن در صحنه، مثل اعتیاد می ماند. همه فکر می کنند که یک گروه بعد از چند ماه تمرین، هر شب یک نمایش را به شکل روتین اجرا می کنند؛ درحالی که هر اجرا یک نمایش جدید است.»• «من ذاتاً آدم حسی هستم و با همه چیز، با همه عناصر زندگی، با تنهایی های خودم، با طبیعت و هر چیزی بسیار حسی روبه رو می شوم.»• «من فکر می کنم، احساسِ بازیگر باید در جای درست و به اندازه خرج شود.»• «فکر می کنم بازیگر، بازیگر است و در هر عرصه ای که باشد، باید خوش بدرخشد. این ایده آل من است و نمی دانم چقدر به آن رسیده ام. به هرحال انتهایی ندارد. من فکر می کنم تازمانی که زنده ام باید کار کنم، تلاش کنم و هیچ وقت دست از تجربه اندوزی نخواهم کشید. برخی می گویند بازیگری در تئاتر از بازیگری در سینما و تلویزیون سخت تر است. من اصلاً به این حرف ها اعتقادی ندارم.»• «بازیگری بسیار سخت است؛ اگر کارت را جدی بگیری.»• «بازیگر سینما و سریال باید بسیار هوشمند و با قوهٔ تخیل بالا باشد.»• «یک بازیگر سینما درعین حالی که یک صحنه حسی را بازی می کند، هم زمان باید به مونتاژ و موقعیت دوربین هم فکر کند و خیلی چیزهای دیگر. باید ذهنی سیال با قوه تخیل قوی داشته باشد چون تو باید خودت را ببینی، جای نور، موقعیت بازیگر مقابلت، لحن صدا، اندازه تصویر، اینکه شما در کجای پلان و چه کادری قرار گرفته ای و این احساس شما در کجای قصه باید خرج شود. همه اینها در یک زمان و یک لحظه از ذهن بازیگر عبور کرده و در تصویر ثبت می شود.»• «در تئاتر تو صحنه هایی داری که به اندازه تلویزیون و سینما نیست. آنجا مال خودت هست و صحنه مال بازیگر است. احساس و تصویری که برای تماشاچی داری نشان می دهی، کاملاً مال خودت هست و این در واقع درک و دریافت شماست که موفق شدن یا موفق نشدن شما را نشان می دهد.»• «هنرمند همیشه به دنبال دیده شدن است. دیده شدن نه از این دست که مرا ببینید، بلکه دیده شدن از جنس اینکه حرفم را بزنم و این حرف شنونده داشته باشد. درواقع حرف دوران و زمانه خودم را بگویم.»• «در حوزه سینما فردیت وجود ندارد و فرد نمی تواند جریان ساز باشد. ما براساس شرایط اجتماع که روزمرگی مردم است، داریم کار می کنیم. خارج از هر نوع نگاهی به مقوله هنر، سینما یا تئاتر، کاملاً این روزمرگی و این شرایطی اجتماعی است که برهنر تأثیر می گذارد. تئاتر و سینما تحت تأثیر شرایط اجتماعی هستند.» «در مصاحبه با »؛ چاپ ۲۸ آوریل ۲۰۱۷/ ۸ اردیبشهت ۱۳۹۶ -> روزنامهٔ شرق