واسیلی اکسینوف

واسیلی آکسینوف. واسیلی آکسینوف (به روسی: Василий Павлович Аксёнов) (زادهٔ ۲۰ اوت ۱۹۳۲، درگذشتهٔ ۶ ژوئیهٔ ۲۰۰۹) نویسنده و سیاست مدار روسی منتقد استالین بود. او در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ علیه استالین و سیاستگذاری های او در مطبوعات و رسانه های چاپی مختلف شوروی یادداشت ها و مقالات متعددی را به رشته تحریر درآورد.
هم قطاران (۱۹۶۰)
بلیط به آسمان ها (۱۹۶۱)
پرتقال هایی از مراکش (۱۹۶۳)
این زمانه، دوست من، این زمان است (۱۹۶۴)
حیف است با ما نیستی! (۱۹۶۵)
Overstocked Packaging Barrels (۱۹۶۸)
در جستجوی ژانر (۱۹۷۲)
جزایر کریمه (۱۹۷۹)
بگو پنیر! (۱۹۸۳)
در جستجوی کودک افسرده (۱۹۸۷)
زردهٔ تخم مرغ (۱۹۸۹) - نوشته شده به زبان انگلیسی
نسل های زمستان (۱۹۹۴)
طرح شیرین جدید (۱۹۹۸)
Voltairian Men and Women (۲۰۰۴) - برندهٔ جایزهٔ کتاب روسیه
اُ، اُ، مسکو! (۲۰۰۶)
زمین های کمیاب (۲۰۰۷)
در سال های آغازین دهه ۱۹۸۰ به دلیل مخالفت با دولت و ابراز مخالفت های خود به شکل رسمی در آثاری که از او در مطبوعات و رسانه ها چاپ و منتشر می شد از روسیه تبعید شد و سال ها دور از وطن زندگی کرد.
واسیلی در سال ۲۰۰۸ بر اثر تصادف دچار ناراحتی قلبی شد. او پس از تحمل یک سال درد و رنج سرانجام در آستانه ۷۷ سالگی در بیمارستان مرکزی مسکو از دنیا رفت.
ولادیمیر پوتین نخست وزیر وقت روسیه در سوگ از دست دادن این نویسنده صاحب سبک روسی گفت: .mw-parser-output blockquote.templatequote{margin-top:0}.mw-parser-output blockquote.templatequote div.templatequotecite{line-height:1em;text-align:right;padding-right:2em;margin-top:0}.mw-parser-output blockquote.templatequote div.templatequotecite cite{font-size:85%}

واسیلی آکسینوف. واسیلی آکسینوف (۲۰ اوت ۱۹۳۲، قازان - ۶ ژوئیهٔ ۲۰۰۹، مسکو) پزشک و داستان نویس روسی شوروی بود.
• «شخصیت در رمان همیشه یک انسان است، همیشه یک انسان. جک لندن نیز یک انسان است. اگر جلوه های گوناگون فردیت انسان و ویژگی های یگانه اش و خطوط اصلی سرنوشتش نباشد برای چه رمان بنویسیم؟ -> سپید-دندان
• «من کشورم را خوب می شناسم و می توانم به یقین بگویم که در جامعهٔ ما جریان مدوام و جالب توجهی در حرکت است که همه ساله چیز تازه ای در اجتماع و افراد آن پدیدمی آورد.»• «هنر - که انسان آن را اندک اندک به در طیِّ قرن ها روی زمین آفریده است - مبارزه با تباهی است؛ و تباهی به صورت جنگ بدترین تباهی هاست. از این جهت، به نظر من امروز که بشر می کوشد تا از بروز جنگ مانع شود، وظیفهٔ هنر اهمیت بیشتری می یابد. در هر رمانی که از لطیف ترین عشق ها یا زا طبیعت سخن بگوید باید نفرت از بمب را نیز حس کرد.»در مقالهٔ «پژوهش های نو، ریشه های کهن-»