غزاله علیزاده

فاطمه «غزاله» علیزاده (بهمن ۱۳۲۷–۲۱ اردیبهشت ۱۳۷۵)، نویسنده ایرانی که از کارهای نامدارش رمان دوجلدی خانۀ ادریسی ها است. او کار ادبی خود را از دهۀ ۱۳۴۰ با انتشار داستان های کوتاه در مشهد آغاز کرد. وی دو بار ازدواج کرد: بار نخست با بیژن الهی، که حاصل آن یک دختر به نام سلمی است، و بار دیگر با محمدرضا نظام شهیدی. وی همچنین دو دختر را که از بازماندگان زلزله سال ۱۳۴۱ بوئین زهرا بودند به فرزندی پذیرفت.
دو منظره، ۱۳۶۳
خانه ادریسی ها، ۱۳۷۰ (۲ جلدی)
شب های تهران
ملک آسیاب
او در ۲۱ اردیبهشت سال ۱۳۷۵، در جواهردهرامسر، با حلق آویز کردن خود را کشت.
«متحد نیستیم. اگر حرمت گذار یکدیگر باشیم، می توانیم جهانی شویم.»
غزاله علیزاده بهمن ۱۳۲۷ در مشهد زاده شد. مادرش منیرالسادات سیدی نیز خود شاعر و نویسنده بود. غزاله در کودکی درون گرا، بازیگوش و باهوش بود. در مدرسه گاه با بازیگوشی ها و شجاعت هایش دیگران را نگران می کرد اما شاگرد زرنگی نیز بود. مدرسه را در دبیرستان علوم انسانی مهستی به پایان برد و در همین زمان به گیاه خواری روی آورد. او در کنکور رشته ادبیات فارسی در مشهد و کنکور حقوق و فلسفه در تهران قبول شد و به خواست مادرش در رشته حقوق وارد شد.

غزاله علیزاده (۱۳۲۵–۱۳۷۵)، داستان نویس ایرانی.
• «بازمی گردیم با کاغذهای شکلات و ته بلیط های نمایش در جیب و تکه هایی از اعلان های پاره در دست، تا تار و پود آنچه را که از دست رفته، در رؤیا ببافیم. رؤیاهای بی خریدار.» -> آخرین اثر چاپ شده در مجلهٔ آدینه، نوروز ۷۵
• «ما همیشه دیر می رسیم. رسم داریم که دیر برسیم. ملتی دیری ایم. به ضیافت فرشتگان نیز اگر دعوت شویم، زمانی می رسیم که بقایای سرور را، بادهای مسموم شیاطین به این سو و آن سو می برند.»• «ما طوری رفتار می کنیم که انگار هیچ گذشته ای نداریم. هر روز متولد می شویم، هر شب می میریم». -> مصاحبه با مجلهٔ «گردون» شمارهٔ ۵۱، مهرماه ۱۳۷۴
• «احساس غربت، در هر شرایطی تسکین ناپذیر بود. چه در سرزمین خودم و چه در آن سوی مرزها.» -> دربارهٔ مدت اقامت تحصیلی در فرانسه
• «با سپاس از داوران جایزه و بانیان آن، از گرداب گذر، انتظار برنامه ریزی برپایهٔ جایزه نداشته باشید. دستاویز من برای ادامهٔ زندگی، ساختن جهانی است منظم، دنیای رمان یا داستان، به امید گرفتن ضرب هرج و مرج جهان بیرون.» -> پس از جایزهٔ بهترین مجوعهٔ داستان سال ۷۳ برای «چهارراه»