باد ما را خواهد برد فیلمی ایرانی به کارگردانی عباس کیارستمی و بازیگری بهزاد دورانی محصول سال ۱۹۹۹ میلادی است.
باد ما را خواهد برد در بانک اطلاعات اینترنتی سینمایی سوره
بهزاد، کیوان، علی و جهان که اعضای یک گروه فیلمسازی هستند برای ساخت فیلمی با موضوع مراسم سوگواری محلی از تهران به روستاهای کردنشین سیاه دره و شاهپورآباد در بخش دینور، دهستان حر در کرمانشاه می روند و در انتظار مرگ پیرزنی در حال احتضار می مانند. آنها برای شخصی به نام خانم گودرزی کار می کنند. روستاییان تصور می کنند که آن ها برای یافتن گنج آمده اند و بهزاد، تنها عضو گروه که چهره اش دیده می شود نیز بدش نمی آید که مردم چنین تصوری داشته باشند. تنها چیزی که در او و دوستانش دیده می شود، حالتی از انتظار برای رخ دادن یک حادثه است. گاهی او از پشت بام ها، خود را به کنار خانهٔ پیرزنی می رساند که در آستانهٔ مرگ است و فرزندانش در آنجا جمع شده اند و اندوهگین و منتظرند و گاهی نیز برای صحبت کردن با تلفن همراه، ناچار است به گورستان روستا که روی قلهٔ تپهٔ مجاور قرار دارد برود. در آنجا، جوانی در حال حفر یک گودال است. سرانجام، در حالی که به نظر می رسد همراهان بهزاد از انتظار خسته شده و رفته اند، با ریزش گودال، جوان حفار زخمی می شود و پیرزن روستایی هم زنده می ماند، اما حالا بهزاد که یک مرد جوان شهری است، در این روستای دورافتاده به درک تازه ای از فلسفهٔ تولد و زندگی دست یافته است.
این فیلم به عنوان یکی از ۵۰ اثر برتر سینمای جهان در دههٔ گذشتهٔ میلادی توسط جشنواره فیلم تورنتو انتخاب شد. جایزه بزرگ سندیکای بلژیک نیز به این فیلم اهدا شد. جشنواره فیلم تورنتو در قالب برنامه ای به نام «سینماتک»، فهرست ۵۰ فیلم برتر دههٔ آخر هزارهٔ دوم میلادی را با نظرسنجی از ۶۰ کارشناس فیلم از سراسر جهان انتخاب کرد. این فیلم برندهٔ جایزهٔ بزرگ هیئت داوران و جایزهٔ فیپرشی از جشنواره ونیز بوده است. مایکل اتکینسون، بعد از دیدن این فیلم در روز اول سال ۲۰۰۰ گفت: این فیلم بهترین فیلم امسال استف حتماً آن را ببینید. این فیلم همچنین نامزد بهترین فیلم خارجی زبان جایزه مستقل اسپریت در ۱۹۹۷ شد.
باد ما را خواهد برد در بانک اطلاعات اینترنتی سینمایی سوره
بهزاد، کیوان، علی و جهان که اعضای یک گروه فیلمسازی هستند برای ساخت فیلمی با موضوع مراسم سوگواری محلی از تهران به روستاهای کردنشین سیاه دره و شاهپورآباد در بخش دینور، دهستان حر در کرمانشاه می روند و در انتظار مرگ پیرزنی در حال احتضار می مانند. آنها برای شخصی به نام خانم گودرزی کار می کنند. روستاییان تصور می کنند که آن ها برای یافتن گنج آمده اند و بهزاد، تنها عضو گروه که چهره اش دیده می شود نیز بدش نمی آید که مردم چنین تصوری داشته باشند. تنها چیزی که در او و دوستانش دیده می شود، حالتی از انتظار برای رخ دادن یک حادثه است. گاهی او از پشت بام ها، خود را به کنار خانهٔ پیرزنی می رساند که در آستانهٔ مرگ است و فرزندانش در آنجا جمع شده اند و اندوهگین و منتظرند و گاهی نیز برای صحبت کردن با تلفن همراه، ناچار است به گورستان روستا که روی قلهٔ تپهٔ مجاور قرار دارد برود. در آنجا، جوانی در حال حفر یک گودال است. سرانجام، در حالی که به نظر می رسد همراهان بهزاد از انتظار خسته شده و رفته اند، با ریزش گودال، جوان حفار زخمی می شود و پیرزن روستایی هم زنده می ماند، اما حالا بهزاد که یک مرد جوان شهری است، در این روستای دورافتاده به درک تازه ای از فلسفهٔ تولد و زندگی دست یافته است.
این فیلم به عنوان یکی از ۵۰ اثر برتر سینمای جهان در دههٔ گذشتهٔ میلادی توسط جشنواره فیلم تورنتو انتخاب شد. جایزه بزرگ سندیکای بلژیک نیز به این فیلم اهدا شد. جشنواره فیلم تورنتو در قالب برنامه ای به نام «سینماتک»، فهرست ۵۰ فیلم برتر دههٔ آخر هزارهٔ دوم میلادی را با نظرسنجی از ۶۰ کارشناس فیلم از سراسر جهان انتخاب کرد. این فیلم برندهٔ جایزهٔ بزرگ هیئت داوران و جایزهٔ فیپرشی از جشنواره ونیز بوده است. مایکل اتکینسون، بعد از دیدن این فیلم در روز اول سال ۲۰۰۰ گفت: این فیلم بهترین فیلم امسال استف حتماً آن را ببینید. این فیلم همچنین نامزد بهترین فیلم خارجی زبان جایزه مستقل اسپریت در ۱۹۹۷ شد.
wiki: باد ما را خواهد برد