پاتریک مک کیب (به انگلیسی: Patrick McCabe) (زادهٔ ۲۷ مارس ۱۹۵۵) رمان نویس ایرلندی است.
• «تو خواب همه شونو دیدم؛ فرنسی و بابای الکلی ش، مامانش که هنوز معلوم نیست کجا رفته و حتی توی کله ش جاهایی که نمی شه فهمید چی می گه…»• «دراز کشیدم و چشمم را بستم ولی خیلی چیزها بود که نگذارد بخوابم. انگار توی سرم آتیش بازی تمام حرف هایی بود که می زدند.»• «چشمم را بستم و نفس عمیق کشیدم، انگار داشتم تمام شهر تازه و سرد و ترد را با یک نفس تو می دادم. از ته کوچهٔ پشت خانه ها صدای همیشگی هواکش مرغدانی را می شنیدم. یک روز جو بمن گفت صدای این هواکش بهترین صدای روی زمینه. گفتم چرا؟ گفت برای اینکه میدونی همیشه اونجاست.»• «یک غم زیر پوستی، یک غم عمیق و یک غم که می چرخد درون رگ هایت و تو دوست نداری تمام شود…• «هیچ وقت فکر نمی کردم جو این را بپرسد، هیچ وقت فکر نمی کردم مجبور شود این را بپرسد، ولی پرسید مگر نپرسید؟ و وقتی شنیدم که این را گفت احساس کردم دارم بخار می شوم، هر چی بیشتر در برابرش مقاومت می کردم بدتر می شد، انگار شده بودم یک کاغذ سیگار که می رفت بالا تا برسد به سقف، تو رو خدا با من بیا جو، این تنها چیزی بود که می خواستم بگویم، آدمهای لال ته شکم شان سوراخ دارند و من همین حس را داشتم، لال ترین آدم روی زمین که هیچ کلمه ای نداشت.»• «گفت دیگه باید تمام این چیزها رو فراموش کنی. هفتهٔ دیگه تنهاییت تموم میشه، از انفرادی می آی بیرون، نظرت چیه؟ دوست داشتم توی صورتش بخندم: چطور تنهایی آدم تمام می شود؟ خنده دار تر از این نشنیده بودم؛ ولی چیزی نگفتم، فقط گفتم چه قدر عالی.»
