غلامحسین کرباسچی

غلامحسین کرباسچی (زاده ۱۳۳۲ قم) روحانی و سیاست مدار ایرانی است، که هم اکنون بعنوان دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی فعالیت می کند. وی در دولت های سوم و چهارم از ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۸ استاندار اصفهان بود و در فاصله سال های ۱۳۶۸ تا ۱۳۷۷ بعنوان شهردار تهران فعالیت می کرد.
غلامحسین کرباسچی در سال ۱۳۳۲ در قم زاده شد. پدرش آیت الله محمدصادق کرباسچی (ملقب به تهرانی) از افراد نزدیک به بیت سید روح الله خمینی در شهر قم بود. وی پس از پایان تحصیلات ابتدایی به حوزه علمیه قم وارد شد و در مدرسه علمیه حقانی مشغول به تحصیل گردید. او سه ساله درس آیت الله حسینعلی منتظری و وحید را گذراند. کرباسچی سال ۱۳۵۱ با تشویق سید محمد بهشتی به دانشگاه رفت و در رشته علوم ریاضی کاربردی در دانشگاه تهران مشغول به تحصیل شد.
کرباسچی فعالیت سیاسی خود را از سنین نوجوانی و در مخالفت با حکومت پهلوی آغاز نمود و چندین بار بعلت سخنرانی به شهربانی احضار شد. وی پیش از وقوع انقلاب ۱۳۵۷ در مجموع ۳ بار توسط ساواک دستگیر شد. نخستین بار در اسفند ماه ۱۳۵۲ دو ماه در کمیته مشترک ضد خرابکاری و دو ماه نیز در زندان اوین زندانی بود و آخرین بار از ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۵ را در زندان سپری کرد.
کرباسچی در سال ۱۳۵۷ از طرف سید احمد خمینی به عضویت کمیته استقبال از روح الله خمینی درآمد. پس از بازگشت وی به تهران، در دفتر روح الله خمینی فعالیت می کرد و هنگامی که خمینی راهی قم شد، کرباسچی نیز از همراهان وی بشمار می آمد. وی سپس به سازمان رادیو تلویزیون رفت و شروع به ساخت برنامه های مذهبی نمود. کرباسچی که هنگام رفتن به دانشگاه، لباس روحانیت را نمی پوشید، هنگامی که فعالیت در رادیو تلویزیون را آغاز نمود، با توجه به شرایط بار دیگر لباس روحانیت را کنار گذاشت، که از آن پس این ترک لباس برای وی همیشگی شد و همچنان نیز ادامه دارد. او سپس به عنوان نماینده روح الله خمینی در ژاندارمری جمهوری اسلامی منصوب شد.

غلامحسین کرباسچی (۱۳۳۲ / ۱۹۵۴م)، روحانی و سیاست مدار ایرانی، شهردار تهران (۱۳۶۸–۱۳۷۷)
• «سینما همان طور که می تواند در قلمرو فلسفه یا موضوعات اجتماعی حرکت کند، می تواند گفتمانی سیاسی را نیز نمایندگی کند اما به طور کلی در فضاهایی که رسانه های شفاف تر و صریح تری می توانند مسایل سیاسی را تبیین کنند، از سینما به عنوان یک تریبون سیاسی کمتر استفاده می شود چون سینما، رسانه رمز و اشارات مبهم است، گفتاری صریح نیست مثل یک بیانیه یا مانیفست. طبیعتاً در فضاهای آزاد که در آن احزاب و افراد گفتمانی را نمایندگی می کنند، اگر بتوانند اظهارنظر صریح داشته باشند کمتر به دنبال بیان سینمایی می روند.»• «اگر در جامعه، آزادی به قدر کافی باشد که افراد بتوانند شفاف و صریح گفت وگو کنند، نیازی نیست به سمت بیان اشاره ای در هنر بروند؛ بنابراین برای طرح گفتمان های سیاسی در جایی اگر عده ای به سمت سینما می روند، حتماً نگرانی ای بابت طرح علنی عقایدشان دارند.»