حبیب الله پیمان

حبیب الله پیمان (انگلیسی: Habibollah Peyman) (زادهٔ ۱۳۱۴ در شیراز) عضو کمیته رهبری «شورای فعالان ملی مذهبی» و از اعضای مؤسس و دبیرکل «جنبش مسلمانان مبارز» است.
مردم ایران در آستانهٔ یک تحول اجتماعی
دو اصل سوسیالیسم مردم ایران
چرا انسان متعهد و مسئول است.
فلسفهٔ تاریخ از دیدگاه قرآن
کار، مالکیت و سرمایه در اسلام
گذار سرمایه داری به سوسیالیسم (ترجمه)
گل سرخ توحید (تاریخ تحلیلی ظهور اسلام در چهار جلد)
اصول پایه جامعهٔ توحیدی
مبانی سنجش ارزش ها
حیات و مرگ تمدن ها
نهضت خداپرستان سوسیالیست و همراهی با محمد نخشب و حسین راضی، عضویت در حزب مردم ایران و همگامی در نهضت ملی به رهبری محمد مصدق، برجسته ترین مقاطع شروع زندگی سیاسی پیمان است. روندی که منتهی به بازداشت وی پس از کودتای ۲۸ مرداد شد.
او در ۱۳۱۴ خورشیدی در شیراز به دنیا آمد. در سال های نوجوانی به «نهضت خداپرستان سوسیالیست» پیوست (همزمان با زمامداری رزم آرا)، و مسئولیت بخش دانش آموزی این سازمان به او واگذار شد. او با آغاز مبارزات برای ملی کردن صنعت نفت، به مبارزان ملی پیوست، که در سال ۱۳۲۹ چند بار بازداشت شد.
او در شیراز مسئولیت سازمان جوانان حزب ایران را بعد از ائتلاف نهضت خداپرستان سوسیالیست با این حزب، عهده دار شد و مدتی بعد در کمیتهٔ ایالتی حزب عضو شد. هنگامیکه «جمعیت آزادی مردم ایران» فعالیتش را آغاز کرد، او به عضویت شورای ایالتی و سازمان جوانان و تحریریهٔ نشریهٔ «کار و آزادی» درآمد.

حبیب الله پیمان (۱۹۳۵، شیراز) سیاستمدار و نویسندهٔ ایرانی است.
• «آیا می خواهیم در جامعه ای یکدست، افراطی گری و فرقه گرایی را حکم فرما کنیم یا می خواهیم در جوامع متکثر زیست مؤمنانه داشته باشیم. اگر انتخاب ما دومین شیوه است باید برپایهٔ حقوق و ارزش های مشترک از مصالح و نیازمندی های اساسی دفاع کنیم و امور مربوط به آیین ها و مناسک را به جامعه مدنی، البته تا جایی که منجر به تعرض به دیگری نشود، واگذار کنیم.»• «تمام تهاجم به هویت فرهنگی ما از درون بوده است. خشونتها، سیاستهای تحقیرآمیز، سرکوب و انحصار مسایلی هستند که ارزشی را برای انسان به جای نمی گذارند.»• «اگر اصلاحات و روش های مسالمت آمیز، نتواند آنچه را که برای زنده ماندن یک ملت ضروری است ـ چه از لحاظ مادی، فرهنگی و روانی تأمین کند ـ مردم تن به مرگ نمی دهند و گروه اندکی به دلیل این کمبودها، تسلیم مرگ اجتماعی شوند و مردم ایران در طول تاریخ سه هزار سالهٔ خود نشان داده که در سخت ترین شرایط تاریخی، ارادهٔ زنده ماندن را از دست نداده اند.»