موضعی است . موضعی است مقابل تعشار و گفته اند آبی است بنی عنبر را و در کتاب الخالع آمده است تبراک از بلاد عمرو بن کلاب بود و در آن باغی است .
تبراک
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
تبراک. [ ت َ ] ( اِ )دَف. ( زمخشری ). مخفف تبوراک. رجوع به تبوراک شود.
تبراک. [ ت َ ] ( ع مص ) تبراک شتر؛ فروخفتن شتر. ( اقرب الموارد ). و حقیقت آن قرار گرفتن شتر بر «برک » خود یعنی سینه خود است. ( اقرب الموارد ). و رجوع به قطر المحیط و منتهی الارب شود. || تبراک هر چیز به جایی ؛ ثابت شدن آن. ( اقرب الموارد ). || پیوسته شدن باران ابر. || کوشیدن مرد در کار. ( قطر المحیط ).
تبراک. [ ت َ ] ( اِخ ) موضعی است. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). موضعی است مقابل «تعشار»، و گفته اند آبی است «بنی عنبر» را، و در کتاب الخالع آمده است «تبراک » از بلاد عمروبن کلاب بود و در آن باغی است. ابوعبیده از عماره حکایت کند که تبراک از بلاد بنی عمیر است. ( معجم البلدان ). || یاقوت گوید: آبی است در بلاد عنبر. از این گفته چنان برمی آید که تبراک محاذی تعشار که در ماده قبل ذکر شد موضع جداگانه ای است. || نصر گوید: آبی است بنی نمیر را درمنتهای مَرّوت پیوسته به «ورکه ». ( معجم البلدان ).
تبراک. [ ت َ ] ( ع مص ) تبراک شتر؛ فروخفتن شتر. ( اقرب الموارد ). و حقیقت آن قرار گرفتن شتر بر «برک » خود یعنی سینه خود است. ( اقرب الموارد ). و رجوع به قطر المحیط و منتهی الارب شود. || تبراک هر چیز به جایی ؛ ثابت شدن آن. ( اقرب الموارد ). || پیوسته شدن باران ابر. || کوشیدن مرد در کار. ( قطر المحیط ).
تبراک. [ ت َ ] ( اِخ ) موضعی است. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). موضعی است مقابل «تعشار»، و گفته اند آبی است «بنی عنبر» را، و در کتاب الخالع آمده است «تبراک » از بلاد عمروبن کلاب بود و در آن باغی است. ابوعبیده از عماره حکایت کند که تبراک از بلاد بنی عمیر است. ( معجم البلدان ). || یاقوت گوید: آبی است در بلاد عنبر. از این گفته چنان برمی آید که تبراک محاذی تعشار که در ماده قبل ذکر شد موضع جداگانه ای است. || نصر گوید: آبی است بنی نمیر را درمنتهای مَرّوت پیوسته به «ورکه ». ( معجم البلدان ).
تبراک . [ ت َ ] (اِ)دَف . (زمخشری ). مخفف تبوراک . رجوع به تبوراک شود.
تبراک . [ ت َ ] (اِخ ) موضعی است . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). موضعی است مقابل «تعشار»، و گفته اند آبی است «بنی عنبر» را، و در کتاب الخالع آمده است «تبراک » از بلاد عمروبن کلاب بود و در آن باغی است . ابوعبیده از عماره حکایت کند که تبراک از بلاد بنی عمیر است . (معجم البلدان ). || یاقوت گوید: آبی است در بلاد عنبر. از این گفته چنان برمی آید که تبراک محاذی تعشار که در ماده ٔ قبل ذکر شد موضع جداگانه ای است . || نصر گوید: آبی است بنی نمیر را درمنتهای مَرّوت پیوسته به «ورکه ». (معجم البلدان ).
تبراک . [ ت َ ] (ع مص ) تبراک شتر؛ فروخفتن شتر. (اقرب الموارد). و حقیقت آن قرار گرفتن شتر بر «برک » خود یعنی سینه ٔ خود است . (اقرب الموارد) . و رجوع به قطر المحیط و منتهی الارب شود. || تبراک هر چیز به جایی ؛ ثابت شدن آن . (اقرب الموارد). || پیوسته شدن باران ابر. || کوشیدن مرد در کار. (قطر المحیط).
کلمات دیگر: