پرستشگه

( اسم ) پرستشگاه

پرستشگه. [ پ َرَ ت ِ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) معبد. پرستشگاه. صومعه. جای عبادت. عبادتگاه. پرستشکده. عبادتخانه :
پرستشگهی بس کنم زین جهان
سپارم ترا آنچه دارم نهان.خود اندر پرستشگه آمد چو گرد
بزودی در آهنین سخت کرد.پرستشگهش کوه بودی همه
ز شادی شده دور و دور از رمه.یکی جای دارم برین تیغ کوه
پرستشگهی نیز دور از گروه.پرستشگهی بود تا بود جای
بدو اندرون یاد کرد خدای.برآمد درختی از آن جایگاه
ز خون سیاووش فرخنده شاه...
بدی مه بسان بهاران بدی
پرستشگه سوگواران بدی.مر آن را میان جهان جای کرد
پرستشگهی زو دلارای کرد.که هست این پرستشگهی دلپذیر
بتی در وی از رنگ همرنگ قیر.