ادوارد یکم

ادوارد اول (۱۷/۱۸ ژوئن ۱۲۳۹ - ۷ ژوئیه ۱۳۰۷)، ملقب به ادوارد درازقد یا ادوارد پادراز (به انگلیسی: Edward Longshanks)، پادشاه انگلستان (از ۱۶ نوامبر ۱۲۷۲ تا ۷ ژوئیه ۱۳۰۷)، پسر و جانشین هنری سوم بود. شهرت وی بخاطر تسخیر ولز و نگه داشتن اسکاتلند به عنوان جزئی از انگلستان است. او همچنین یهودیان را از انگلستان بیرون راند و چون به آزادی پارلمانی احترام می گذاشت، به او لقب ژوستینین انگلستان (به انگلیسی: English Justinian) داده شد.
ادوار در شب ۱۷–۱۸ ژوئن ۱۲۳۹ در کاخ وست مینستر متولد شد. اوارد نام یک آنگلوساکسون بود که در میان اشراف انگلیسی رایج بود.
در ماه فوریه سال ۱۳۰۷، بروس دوباره ظاهر شد و شروع به جمع آوری مردان کرد و در ماه مه، او را در نبرد لوودون هیل شکست داد. ایدور، که تا حدودی به تجمع رسیده بود، اکنون خود را به سمت شمال حرکت داد و در عوض او دچار خستگی ذهنی شد وضعیتش از قبل بدتر. در ۶ ژوئیه او در در منطقه ای به نام Burgh by Sands در جنوب غربی اسکاتلند اردو زد. صبح روز بعد وقتی که آشنایانش خواستند او را بلند کنند تا غذا بخورد وی دیگر زنده نبود.
داستان های مختلف در مورد خواسته های مرگبار ادوارد وجود دارد برای مثال او درخواست کرد که قلبش به سرزمین مقدس همراه با یک ارتش برای مبارزه با کافران منتقل شود.