سعف. [ س َ ع َ ] ( ع اِ ) شاخ درخت خرما برگ دور کرده و یا برگ آن یا اکثر آن است که خشک را سعف گویند و تر را شطبة. || رخت عروس. سعوف جمع آن است. || سر کوه. || شیرینه که بر پتفوز و سر و روی شتر مانند گر بیرون آید و موی مژه و جز آن بریزاند. || هرچیز نیکو و کامل از مملوک یا از هرچیز گرانمایه یا خانه و سرا که مالک آن شوی. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
سعف. [ س َ ] ( ع مص ) نو برخاستن بن ناخن. ( تاج المصادر بیهقی ). ریشه شدن بن ناخن دست. ( آنندراج ). || روا کردن حاجت کسی را. ( منتهی الارب ). || ( اِ ) آخریان. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). سلعه. متاع. کالا. اثاث البیت. || مرد فرومایه. ( منتهی الارب ). || سرکوه. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).