روشن چراغ

( اسم ) ۱ - چراغ روشن . ۲ - نوایی است از موسیقی قدیم .

( ~. چِ ) (اِمر. ) نوایی است از موسیقی قدیم .

روشن چراغ. [ رَ / رُو ش َ چ َ / چ ِ ] ( اِ مرکب ) کنایه از خورشید :
چو سروسهی کژ بگردد بباغ
بروبر شود تیره روشن چراغ.چو برزد سر از کوه روشن چراغ
ببردند بالای زرین جناغ. || ( اِ مرکب ) نام نواییست از موسیقی. ( برهان قاطع ) ( انجمن آرا ) ( آنندراج ) :
مطربان ساعت بساعت بر نوای زیر و بم
گاه سروستان زنند امروز و گاهی اشکنه
نوبتی پالیزبان و نوبتی سروسهی
نوبتی روشن چراغ و نوبتی گاویزنه. || چراغ روشن :
چو خورشید برزد سر از پشت زاغ
زمین شد بکردار روشن چراغ.سراسر همه کاخ و ایوان و باغ
همی تافت هرسو چو روشن چراغ.|| ( ص مرکب ) آنکه چراغش روشن است.

از الحان قدیم ایرانی.