(فِ هَ یا هِ ) (اِ. ) چوبی که کشتی بانان بدان کشتی رانند، پاروی کشتی .
فهه
فرهنگ معین
لغت نامه دهخدا
( فهة ) فهة. [ ف َهَْ هََ ] ( ع ص ) مؤنث فَه . || ( اِمص ) درماندگی به سخن. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). || ( مص ) فراموش کردن چیزی را. ( منتهی الارب ). رجوع به فَه شود.
فهه. [ ف ِ هََ / هَِ ] ( اِ ) چوبی که کشتی بانان بدان کشتی رانند. پاروی کشتی. ( فرهنگ فارسی معین ).
فهه. [ ف َ هَِ ه ْ ] ( ع ص ) درمانده به سخن. ( منتهی الارب ). رجوع به فَه و فهیه شود.
فهه. [ ف ِ هََ / هَِ ] ( اِ ) چوبی که کشتی بانان بدان کشتی رانند. پاروی کشتی. ( فرهنگ فارسی معین ).
فهه. [ ف َ هَِ ه ْ ] ( ع ص ) درمانده به سخن. ( منتهی الارب ). رجوع به فَه و فهیه شود.
فهه . [ ف َ هَِ ه ْ ] (ع ص ) درمانده به سخن . (منتهی الارب ). رجوع به فَه ّ و فهیه شود.
فهه . [ ف ِ هََ / هَِ ] (اِ) چوبی که کشتی بانان بدان کشتی رانند. پاروی کشتی . (فرهنگ فارسی معین ).
فهة. [ ف َهَْ هََ ] (ع ص ) مؤنث فَه ّ. || (اِمص ) درماندگی به سخن . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || (مص ) فراموش کردن چیزی را. (منتهی الارب ). رجوع به فَه ّ شود.
کلمات دیگر: