گوشه گرفتن

( مصدر ) ۱ - گرفتن کرانه و طرف لب. چیزی را . ۲ - گوشه گیری کردن انزوا گزیدن اعتزال .

( ~ . گِ رِ تَ ) (مص م . ) گوشه - نشینی کردن .

گوشه گرفتن. [ ش َ / ش ِ گ ِ رِ ت َ ] ( مص مرکب ) گرفتن کرانه و طرف و لبه چیزی. || به یک سو نشستن. ( آنندراج ). گوشه نشینی کردن و خلوت گزیدن. ( ناظم الاطباء ). انزوا گزیدن. منزوی شدن. انزوا جستن. اعتزال. اعتکاف. عکوف. انتباذ. اعتکال. اجتناب. کنجی گزیدن. در از خلق به روی خود بستن :
روم گوشه ای گیرم اندر جهان
مگر خود بزودی سرآید زمان.دی ماه فناست پند بپذیر
چون بلبل و نحل گوشه ای گیر.یا چو غریبان پی ره توشه گیر
یا چو نظامی ز جهان گوشه گیر.من چو آن سلطان گرفتم گوشه ای
چون به معنی داد ما را توشه ای.گوشه گرفتم ز خلق و فایده ای نیست
گوشه چشمت بلای گوشه نشین است.گوشه گیر ای یار یا جان در میان آور که عشق
تیربارانی ست یا تسلیم باید یا حذر.عقل دیوانه شد آن سلسله مشکین کو
دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست.نقش می بستم که گیرم گوشه ای زان چشم مست
طاقت و صبر از خم ابروش طاق افتاده بود.