کُلاژ (collage)
تابلوی مرتس، اثر کورت اشویترس
(یا: تکّه چسبانی) در
فرانسوی به معنای «تکه چسبانی» یا «قطعه کاغذ آویزی». در هنر به چسباندن مواد مختلف، همچون بریده های روزنامه، تکه های پارچه، یا کاغذ دیواری بر روی بوم یا هر سطح مناسب دیگر گفته می شود که اغلب با طراحی یا
نقاشی ترکیب می شوند و تصویر یا طرحی را پدید می آورند. هنرمندان نخستین بار در اوایل قرن ۲۰ از کُلاژ بهره گرفتند. در ۱۹۱۲
ژرژ براک و
پابلو پیکاسو نخستین هنرمندان نامداری بودند که این اسلوب را به کار بردند و آن را رواج دادند. طولی نکشید که کُلاژ از ویژگی های شاخصِ
کوبیسم شد. جنبش های دیگر، به ویژه دادا و سوررئالیسم، متعاقباً از این اسلوب بهره بردند و حتّی اشیای سه بعدی را بر بوم یا زمینه نقاشیِ خود منضم می کردند. در میان دادائیست ها، کورت اشویترس فعالیت هنری خود را به کُلاژ منحصر ساخت، و با استفاده از مواد دورریختنیِ پیش پا افتاده، همچون بلیت باطل شدۀ اتوبوس و تکه های ریسمان، کلاژِ خاص خود را با نام مرتس، پدید آورد. نامدارترین هنرمند
سوررئالیست که از این اسلوب استفاده کرد، ماکس ارنست بود که برای خلق تصاویر نو و نامأنوس، بریده هایی از چاپنقش های قرن ۱۹، را در کنار هم قرار می داد؛ ارنست به این ترتیب «نوآوری های کلاژ» خود را صورت بندی کرد. آلبرتو بوری، هنرمند ایتالیایی، از خلاق ترین هنرمندان متأخر این سبک بود که از تکه های گونی در آثارش بهره برد.
