گوداب

(اِمر. ) = گوذاب : ۱ - دوشاب . آشی است که از گوشت و برنج و نخود و مغز گردکان پزند و قاتق آن را سرکه و دوشاب کنند، آشی حبشی . ۲ - (عا. ) لکة زردی که به هنگام خشک کردن لباس بر اثر عدم مواظبت بر آن افتد، اشگو. ۳ - لکة زردی که در گچ دیوار افتد.

گوداب. ( اِ ) بر وزن و معنی دوشاب است. ( برهان ) :
نتوان ساخت از کدو گوداب
نه ز ریکاسه جامه سنجاب.نگر که چون بود احوال عیش آن بدبخت
که شهد فایق آن شد ز راوقی گوداب. || آشی را گویند که از گوشت و برنج ونخود و مغز گردکان پزند و قاتق آن را از سرکه و دوشاب کنند و آن را آش حبشی خوانند. ( برهان ). و بعضی گویند طعامی است که در زیر بریان پزند و آن را بریان پلاو خوانند، و به معنی دوم به جای دال ، زاء نقطه دار هم آمده است و اصح آن است. ( برهان ). یعنی گوزاب. ( حاشیه برهان ). جوذاب. نشیل. ( مؤلف ) :
گولانج و گوشت و گرده و گوداب و گادنی
گرمابه و گل و گل و گنجینه و گلیم.اما آنچه طعامهاست : نان پاکیزه است و گوشت میش جوان و درشت و زرده خایه مرغ نیم برشت و مغز سر مرغ و گوشت کبوتربچه و گوشت بط و گوداب و پیه آن و خایه گنجشک و پیه خروس و کباب با دارچینی. ( ذخیره خوارزمشاهی ).
چو طمع داری ازجهان آبی
چه نهی پیش پیشه گودابی ؟گندمم امّید دادی و کرنجم وعده داد
کز توهم وز تخیل می پزم گوداب و کشک.
سوزنی ( از رشیدی و جهانگیری وانجمن آرا و آنندراج ).
خوانده زبان بره پهلوی بز
بر سر گوداب که بینی ارز.و نیز در سراج نوشته که بعضی به معنی طعام زیر بریان گفته و در شرحی نوشته که برنج را در گوجوف بره پر کرده بپزند. ( غیاث ). || در تداول عوام ، لکه زردی که به هنگام خشک کردن لباس در اثرعدم مواظبت بر آن افتد. ردیف اشگو. ( مؤلف ). || و نیز لکه زردی که در گچ دیوار افتد. فعل آن گوداب انداختن است. ( یادداشت مؤلف ).

۱. دوشاب، شیرۀ انگور.
۲. نوعی آش که با گوشت و برنج طبخ کنند و در آن سرکه و شیره بریزند.