کلز

کلز. [ ک َ ] (ع مص ) گرد آوردن چیزی را. (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء): کلزالشی ٔ کلزاً، جمع کردن آن را. (از اقرب الموارد).

کلز. [ ک ِ ] (اِ) دوایی است که آن را مغاث هندی گویند و آن بیخ درخت رمان البری است که انار صحرایی باشد، شکستگی و کوفتگی اعضا را نافع است . (برهان ) (آنندراج ). بیخ درخت انار دشتی . (ناظم الاطباء). کلس . قلقلان . (فرهنگ فارسی معین ). حبی است هندی و به سریانی کلزی و به رومی شلوفتیج نامند و گفته اند پوست درختی است هندی و به هندی میده لکری نامند، یحتمل که مغاث هندی باشد. (از فهرست مخزن الادویه ). و رجوع به کلس شود.

کلز. [ ک ِ ل َزز ] (ع ص ) مرد درشت پی درهم اندام . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد).

کلز. [ ک ِل ْ ل ِ ] (اِخ ) دهی است میان حلب و انطاکیه . (منتهی الارب ) (از معجم البلدان ).

۱پیاله ی چوبی که آن را برای برداشتن ماست از تغار به کار برند،پیمانه ...