گوهرفشان

۱ - ( صفت ) نثار کنند. گوهر : نثره به نثار گوهر افشان طرفه طرفی دگر زرافشان . ( نظامی ) ۲ - فصیح و بلیغ : زبان گوهر افشان که ترجمان ملهم اقبال بود برگشاد . ۳ - ( اسم ) گوهر افشانی : شه از گوهر افشان آن کان گنج ز گوهر بر آمودن آمد برنج . ( نظامی )

گوهرفشان. [ گ َ / گُو هََ ف َ / ف ِ ] ( نف مرکب ) گوهرافشان. گوهرپاش. گوهرریز. جواهرریز. جواهر نثارکننده :
همه ساله گوهر فشانی ز دو کف
همانا که تو ابر گوهرفشانی.- آب گوهرفشان ؛ آب حیات بخش. بخشنده جان و روان :
ز ماهی و آن آب گوهرفشان
دگر داد تاریخ تازی نشان.- جام گوهرفشان ؛ کنایه از جام و ساغر پر از شراب حیات بخش ونشاطآور :
بیا ساقی آن جام گوهرفشان
به ترکیب من گوهری درنشان.- کلک گوهرفشان ؛ کنایه از قلمی که با آن سخنان فصیح و بلیغ نویسند :
ز گوهرفشان کلک فرمانبرش
نبشته چنین بود در دفترش.- خامه گوهرفشان ؛ کلک گوهرفشان :
باد مسلم شده کف و بنان ترا
خنجرگوهرنگار، خامه گوهرفشان. || کنایه از بخشنده و کریم است :
از آن تیغزن دست گوهرفشان
ز گیتی نجوید همی جز نشان.ملک باید که اندر رزمگه لشکرشکن باشد
ملک باید که اندر بزمگه گوهرفشان باشد. || کنایه از ریزنده باران است :
تا صبا شد حله باف و ابر شدگوهرفشان
هیچ لعبت در چمن خالی ز طوق و یاره نیست. || کنایه از سخن نغز و فصیح گوینده :
دهان و لبش بود گوهرفشان
سخن گفتنش بود گوهرنشان. || کنایه از شراب لعل است :
بس زر رخسار کان دریا کشان سیم کش
بر صدف گون ساغر گوهرفشان افشانده اند.رجوع به گوهرافشان شود.

= گوهرافشان