نگهبان ملک حافظ مملکت . کشور دار .
ملک بان
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
ملک بان. [ م ُ ] ( ص مرکب ، اِ مرکب ) نگهبان ملک. حافظ مملکت. کشوردار. فرمانروا :
ملک بانان را نشاید روز وشب
گاهی اندر خمر و گاهی در خمار.
ملک بانان را نشاید روز وشب
گاهی اندر خمر و گاهی در خمار.
سعدی.
کلمات دیگر: