بی نشان

( صفت ) بیعلامت بدون وجه مشخص .

بی نشان. [ ن ِ ] ( ص مرکب ) ( از: بی + نشان ) بی علامت. ( ناظم الاطباء ). لایوصف. ( یادداشت مؤلف ). بی نشانه. گم. بدون وجه مشخص. بی صفت. فاقد خصوصیاتی شناخت را. بی علائم شناسائی :
بدین بی نشان راغ و کوه بلند
کده ساختید از نهیب گزند.دور از تو ز بی تنی که هستم
چون وصل تو هست بی نشانم.بیدل از بی نشان چه گوید باز.هرگز نشان ز چشمه کوثر شنیده ای
کورا نشانی از دهن بی نشان تست.چون من گدای بی نشان مشکل بود یاری چنان
سلطان کجا عیش نهان با رند بازاری کند.بگفتا چون بدست آری نشانش
که از ما بی نشان است آشیانش.مروت گر چه نامی بی نشان است
نیازی عرضه کن بر نازنینی.اغفال ؛ بی نشان کردن. ( ترجمان القرآن ) ( تاج المصادر بیهقی ).
و رجوع به نشان شود.

۱. بی علامت، بی اثر.
۲. کسی که نام و نشانی از او در دست نیست، گمنام.