فرتوت

فرتود، بسیارپیر، پیرسالخورده وازکارافتاده
( صفت ) پیر سالخورده و از کار افتاده .
پیر سالخورده و خرف شده و از کار رفته را گویند .

(فَ ) (ص . ) = فرتود: پیر، سالخورده و از کار افتاده .

فرتوت. [ ف َ ] ( ص ) پیر سالخورده و خرف شده و ازکاررفته را گویند. ( برهان ). خرف. ( فرهنگ اسدی ). فرتود. در کردی فُرتوته به معنی عجوزه. ( از حاشیه برهان چ معین ) :
پیر فرتوت گشته بودم سخت
دولت تو مرا بکرد جوان.جهانی شده فرتوت چو پاغنده سروگیس
کنون گشت سیه موی و عروسی شده جماش.دم مرگ چون آتش هولناک
ندارد ز برنا و فرتوت باک.کنون شویش بمرد و گشت فرتوت
وز آن فرزند زادن شد سترون.گفت ریمن مرد خام لک درای
پیش آن فرتوت پیر ژاژخای.ز بوی گل و سنبل و ارغوان
همی گشت فرتوت از سر جوان.ای گنبد گردنده بی روزن خضرا
با قامت فرتوتی و با قوت برنا.شباهنگام کاین عنقای فرتوت
شکم پر کرد از این یکدانه یاقوت.آن یکی میگفت بیکاری مگر
یا شدی فرتوت و عقلت شد ز سر؟کس از من نداند در این شیوه به
نبینی که فرتوت شد پیر ده.- فرتوت سال ؛ ضعیف شده و ازکارافتاده از پیری. ( ناظم الاطباء ).
- فرتوت سر ؛ به مجاز، کم خرد. آن که عقلش را از دست دهد :
مشعبد جهانی است فرتوت سر
کند کار دیگر، نماید دگر.- فرتوت شدگی ؛ پیرشدگی و ازکاررفتگی از پیری. ( ناظم الاطباء ).

پیر سالخورده و ازکارافتاده، بسیارپیر: پیر فرتوت گشته بودم سخت / دولت او مرا بکرد جوان (رودکی: ۵۰۹ ).

بوراق؛ دیاق؛ فَر فوت ( فِرتو )

زر