صوفیگری عنوان یکی از کتاب های احمد کسروی است که در نقد تصوف و شاعرهای ایرانی از جمله مولوی، سعدی و حافظ نگاشته است.
کسروی یکی از جدی ترین منتقدان صوفی گری با تأکید بر خرد بود. در اوایل دهه ۱۹۴۰ میلادی، او چندین رساله کوتاه در نقد صوفی گری و مخالفتش با صوفی گری نوشت که مهم ترین آنها صوفی گری (۱۹۴۳ میلادی)، در پیرامون ادبیات (۱۹۴۳ میلادی) و حافظ چه می گوید (۱۹۴۲ میلادی) بود. این آثار به صورت موجز و خلاصه به همراه ماهیت عوام فریبانه و فاقد روش های تحلیلی و خبره گرایی بود. او در کتاب «در پیرامون اسلام» تصدیق کرد که مثنوی مولوی را نخوانده بود و فقط «خرده های و ذراتی را در اینجا و آنجا» دیده بود.