فریادرس

( صفت ) ۱ - یاری کننده مدد کار دستگیر ۲ - دادگر دادرس .

( ~ . رَ یا رِ ) (ص فا. ) ۱ - یاری کننده . ۲ - دادگر، دادرس .

فریادرس. [ ف َرْ یا رَ / رِ ] ( نف مرکب ) دادگر. دادرس. ( آنندراج ) ( انجمن آرا ). دستگیر. یاری کننده. دادرس. ( غیاث ) ( از یادداشتهای مؤلف ) :
نهادند پیمان دو جنگی که کس
نباشد در آن جنگ فریادرس.فرستاد نزد برادرْش ْ کس
همان نزد دستور فریادرس.زمانه سراسر فریب است و بس
نباشد بسختیت فریادرس.همه را زاد به یکدفعه نه پیشی نه پسی
نه ورا قابله ای بود نه فریادرسی.بیدادگر نگارا رحمی بکن چو دانی
کاندر جهان بجز تو فریادرس ندارم.از دست آنکه داور فریادرس نماند
فریاد در مقام مصلی ̍ برآورم.در این زمانه چو فریادرس نمی بینم
مرا رسد که رسانم به آسمان فریاد.در آن کارها یاور او بود و بس
پناهنده را گشت فریادرس.ستمدیده را گشت فریادرس
به فریاد نامد ز فریاد کس.جهاندیده دستور فریادرس
گشاد از سر کاردانی نفس.فریاد کز غم تو فریادرس ندارم
با که نفس برآرم چون همنفس ندارم.هرکه فریادرس روز مصیبت خواهد
گو، در ایام سلامت به جوانمردی کوش.تو هرگز رسیدی به فریاد کس
که میخواهی امروز فریادرس ؟- فریادرس آمدن ؛ به فریاد رسیدن. به فریاد دیگران گوش دادن. دادرسی کردن :
گریه آبی برخ سوختگان بازآورد
ناله فریادرس عاشق مسکین آمد.

---

فریادرس. [ ف َرْ یا رَ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان جلالوند بخش مرکزی شهرستان کرمانشاهان ، واقع در 63هزارگزی جنوب کرمانشاه و هشت هزارگزی چنار. ناحیه ای است کوهستانی ، سردسیر و دارای 160 تن سکنه. از رودخانه دره بادام مشروب میشود. محصولاتش غله و لبنیات است. اهالی به کشاورزی و گله داری گذران میکنند. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5 ).

کسی که به یاری دیگری می شتابد، دادرس.