بند امدن

( بند آمدن ) ( مصدر ) ۱ - باز ایستادن قطع شدن ( مایع از جریان ) .۲ - سد شدن . ۳ - موقوف شدن . ۴ - متوقف شدن : ( باران بند آمد. )
باز ایستادن ٠ چون بند آمدن زبان ٠ یا قطع شدن ٠ چون بند آمدن آب و خون و جز اینها ٠ یا سد شدن ٠ بسته شدن ٠ چون بند آمدن راه عبور و مرور ٠ یا موقوف شدن ٠ باران بند آمد ٠ یا حبس شدن نفس ٠

( بند آمدن ) ( ~. مَ دَ )(مص ل . ) ۱ - بازایستادن . ۲ - بسته شدن . ۳ - متوقف شدن .

( بند آمدن ) بند آمدن. [ب َ م َ دَ ] ( مص مرکب ) بازایستادن. ( ناظم الاطباء ) ( فرهنگ فارسی معین ). چون بند آمدن زبان. || قطع شدن ( مایع از جریان ). ( فرهنگ فارسی معین ). چون بند آمدن آب و خون و جز اینها. || سد شدن. ( ناظم الاطباء ) ( فرهنگ فارسی معین ). بسته شدن. چون بند آمدن راه عبور و مرور. || موقوف شدن. ( ناظم الاطباء ) ( فرهنگ فارسی معین ). || متوقف شدن : باران بند آمد. ( فرهنگ فارسی معین ). || حبس شدن نفس. ( فرهنگ عامیانه جمالزاده ). || در بیت زیر ظاهراً مقید شدن است :
گرنه خاقانی مرا بند آمدی
دست بر خاقان و خان افشاندمی.