نارسایی قلبی (به انگلیسی: Heart failure)، اغلب به معنای نارسایی مزمن قلب (به انگلیسی: chronic heart failure) و زمانی رخ می دهد که قلب قادر به پمپاژ کافی نیست و نمی تواند جریان خون کافی را به اعضای بدن برساند. واژهٔ نارسایی احتقانی قلب (به انگلیسی: congestive heart failure یا congestive cardiac failure) نوشته می شود. علائم و نشانه های این بیماری مواردی از قبیل تنگی نفس، خستگی مفرط و ورم ساق پا است. تنگی نفس معمولاً با ورزش، هنگام دراز کشیدن و شب هنگام خواب بدتر می گردد. برای افراد مبتلا اغلب محدودیتی برای ورزش کردن وجود دارد، حتی اگر به خوبی هم درمان شوند.
دلایل معمول بیماری نارسایی قلبی شامل مواردی همچون بیماری عروق کرونر از قبیل سکته قلبی (حمله قلبی)، جریان خون بالا، فیبریلاسیون دهلیزی، نارسایی دریچه قلب، سوءمصرف الکل و کاردیومیوپاتی است. این موارد با تغییر ساختار یا عملکرد قلب باعث نارسایی قلبی می گردند. به طور کلی دو نوع نارسایی قلبی وجود دارد: اختلال عملکرد بطن چپ و نارسایی قلبی با کسر جهشی نرمال که این موارد بستگی به این دارد که عملکرد بطن چپ تا چه میزان برای منقبض شدن تحت تأثیر قرار گرفته یا توانایی قلب برای استراحت کردن چطور باشد. شدت بیماری معمولاً با توجه به مقدار کاهش توان شخص برای ورزش کردن سنجیده می شود. نارسایی قلبی مانند انفارکتوس میوکارد (که در آن بخشی از ماهیچهٔ قلب از کار می افتد) یا ایست قلبی (که در آن جریان خون کاملاً قطع می شود) نیست. بیماری های دیگری که نشانه هایی مشابه نارسایی قلبی دارند، از این قبیل هستند: مرض چاقی، نارسایی کلیه، مشکلات کبد، کم خونی و بیماری تیروئید.
شرایط بیماری با توجه به نشانه ها و معاینهٔ فیزیکی و همچنین با تأیید اکوکاردیوگرافی تشخیص داده می شود. آزمایش خون، نوار قلب و رادیوگرافی قفسه سینه نیز می تواند برای تعیین عوامل زمینه ای مناسب باشد. درمان به شدت و دلیل بیماری بستگی دارد. در افرادی که بیماری نوع مزمن دارند و در حال حاضر در وضعیت ثابتی هستند، درمان شامل برخی پیشگیری ها در سبک زندگی از قبیل توقف سیگار کشیدن، فعالیت بدنی، تغییرات در رژیم غذایی و همچنین مصرف دارو می باشد. در آنهایی که به خاطر اختلال عملکرد بطن چپ، دچار نارسایی قلبی شده اند، استفاده از بازدارنده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین و مسدودکننده های بتا توصیه می گردد. برای آنهایی که دچار نوع شدید این بیماری هستند، آنتاگونیست آلدوسترون، مسدودکننده های گیرنده آنژیوتانسین یا هیدرالازین به همراه نیترات می تواند به کار رود. اگر کسر جهشی نرمال وجود داشته باشد، مشکلات مربوط به سلامتی بایستی درمان شوند. دیورتیک برای جلوگیری از احتباس مایعات مفید است و در نتیجه توصیه می گردد. گاهی اوقات، بسته به نوع دلیل بیماری، دستگاه های کار گذاشته شده در بدن از قبیل ضربان ساز یا دفیبریلاتور قلبی قابل کاشت می تواند مورد استفاده قرار گیرد. یک ابزار کمکی بطن یا در مواردی پیوند زدن قلب نیز در مواردی از نوع شدید بیماری به جای تمامی اقدامات دیگر می تواند توصیه شود.
نارسایی قلبی نوعی شرایط معمول، پرهزینه و احتمالاً مهلک است. در کشورهای توسعه یافته، حدود دو درصد از بزرگسالان دچار نارسایی قلبی هستند و در افراد بالای ۶۵ سال، این عدد بین ۶ تا ۱۰ درصد افزایش می یابد. در سال بعد از تشخیص این بیماری، خطر مرگ حدود ۳۵ درصد است و بعد از آن هر ساله این میزان کمتر از ده درصد کاهش می یابد. این میزان خطر مشابه بعضی از انواع سرطان است. در بریتانیا این بیماری عامل پنج درصد از موارد پذیرش در بخش های اورژانس بیمارستان ها به شمار می رود. نارسایی قلبی از دوران باستان نیز شناخته شده بوده و پاپیروس ابرس در سال ۱۵۵۰ قبل از میلاد دربارهٔ آن اظهار نظر کرده است.
دلایل معمول بیماری نارسایی قلبی شامل مواردی همچون بیماری عروق کرونر از قبیل سکته قلبی (حمله قلبی)، جریان خون بالا، فیبریلاسیون دهلیزی، نارسایی دریچه قلب، سوءمصرف الکل و کاردیومیوپاتی است. این موارد با تغییر ساختار یا عملکرد قلب باعث نارسایی قلبی می گردند. به طور کلی دو نوع نارسایی قلبی وجود دارد: اختلال عملکرد بطن چپ و نارسایی قلبی با کسر جهشی نرمال که این موارد بستگی به این دارد که عملکرد بطن چپ تا چه میزان برای منقبض شدن تحت تأثیر قرار گرفته یا توانایی قلب برای استراحت کردن چطور باشد. شدت بیماری معمولاً با توجه به مقدار کاهش توان شخص برای ورزش کردن سنجیده می شود. نارسایی قلبی مانند انفارکتوس میوکارد (که در آن بخشی از ماهیچهٔ قلب از کار می افتد) یا ایست قلبی (که در آن جریان خون کاملاً قطع می شود) نیست. بیماری های دیگری که نشانه هایی مشابه نارسایی قلبی دارند، از این قبیل هستند: مرض چاقی، نارسایی کلیه، مشکلات کبد، کم خونی و بیماری تیروئید.
شرایط بیماری با توجه به نشانه ها و معاینهٔ فیزیکی و همچنین با تأیید اکوکاردیوگرافی تشخیص داده می شود. آزمایش خون، نوار قلب و رادیوگرافی قفسه سینه نیز می تواند برای تعیین عوامل زمینه ای مناسب باشد. درمان به شدت و دلیل بیماری بستگی دارد. در افرادی که بیماری نوع مزمن دارند و در حال حاضر در وضعیت ثابتی هستند، درمان شامل برخی پیشگیری ها در سبک زندگی از قبیل توقف سیگار کشیدن، فعالیت بدنی، تغییرات در رژیم غذایی و همچنین مصرف دارو می باشد. در آنهایی که به خاطر اختلال عملکرد بطن چپ، دچار نارسایی قلبی شده اند، استفاده از بازدارنده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین و مسدودکننده های بتا توصیه می گردد. برای آنهایی که دچار نوع شدید این بیماری هستند، آنتاگونیست آلدوسترون، مسدودکننده های گیرنده آنژیوتانسین یا هیدرالازین به همراه نیترات می تواند به کار رود. اگر کسر جهشی نرمال وجود داشته باشد، مشکلات مربوط به سلامتی بایستی درمان شوند. دیورتیک برای جلوگیری از احتباس مایعات مفید است و در نتیجه توصیه می گردد. گاهی اوقات، بسته به نوع دلیل بیماری، دستگاه های کار گذاشته شده در بدن از قبیل ضربان ساز یا دفیبریلاتور قلبی قابل کاشت می تواند مورد استفاده قرار گیرد. یک ابزار کمکی بطن یا در مواردی پیوند زدن قلب نیز در مواردی از نوع شدید بیماری به جای تمامی اقدامات دیگر می تواند توصیه شود.
نارسایی قلبی نوعی شرایط معمول، پرهزینه و احتمالاً مهلک است. در کشورهای توسعه یافته، حدود دو درصد از بزرگسالان دچار نارسایی قلبی هستند و در افراد بالای ۶۵ سال، این عدد بین ۶ تا ۱۰ درصد افزایش می یابد. در سال بعد از تشخیص این بیماری، خطر مرگ حدود ۳۵ درصد است و بعد از آن هر ساله این میزان کمتر از ده درصد کاهش می یابد. این میزان خطر مشابه بعضی از انواع سرطان است. در بریتانیا این بیماری عامل پنج درصد از موارد پذیرش در بخش های اورژانس بیمارستان ها به شمار می رود. نارسایی قلبی از دوران باستان نیز شناخته شده بوده و پاپیروس ابرس در سال ۱۵۵۰ قبل از میلاد دربارهٔ آن اظهار نظر کرده است.
wiki: نارسایی قلب