اصطلاحا به زبان پهلوی اطلاق شده .
پارسی میانه
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
زبان پارسی میانه یا زبان پهلوی یا درست تر پارسیگ[۱] نیای مستقیم زبان پارسی امروزی است. [۲]
پارسی میانه یا پارسیگ
Pārsīg
منطقه
ایران بویژه منطقه غرب ایران روزگار ساسانی
منقرض شده
کمابیش از سدهٔ سوم پیش از میلاد تا سدهٔ نهم میلادی ( سدهٔ سوم هجری قمری ) کاربرد داشته است. سپس بعنوان زبان دینی در نزد موبدان تا سده یازدهم میلادی ( سده ششم هجری قمری ) کاربردی بوده است ( مانند زبان لاتین در کلیسا )
تبار:
هندو - اروپایی
هندوایرانی
ایرانی
ایرانی غربی
ایرانی میانهٔ جنوب غربی
پارسی میانه یا پارسیگ
سامانه نوشتاری
پهلوی کتابی، فارسی میانهٔ کتیبه ای، فارسی میانهٔ مانوی، پهلوی زبور
کدهای زبان
ایزو ۶۳۹ - ۲
pal ( see text left )
ایزو ۶۳۹ - ۳
pal
زبان شناسی
58 - AAC - ca
پهلوی در معنای عام و نه چندان دقیق به زبان ها و مخصوصاً خط های رایج دوره های اشکانی و ساسانی اطلاق می شود و محدود به ایالات نبوده است. [۳] پهلوی یا پارسی میانه شکلی از زبان پارسی است که واسطهٔ مستقیم میان پارسی باستان و پارسی امروزی است. [۴] به عبارت دیگر پارسی امروزی شکل تحول یافته تر از خود زبان پارسی میانه است. [۵] پارسی میانه زبان ارتباطی مشترک در تمامی شاهنشاهی ساسانی بود و احتمالاً در زمان ساسانیان در خراسان تقریباً به طور کامل جایگزین زبان پارتی شده بود. [۶] پارسی میانه یکی از زبان های ایرانی است که بنا به تعریف از اوایل دوران اشکانی نخست در جنوب غربی ایران و سپس در زمان ساسانیان به عنوان زبان رسمی همهٔ امپراتوری ایران تا صدر اسلام رواج داشته است. خاستگاه این زبان که فرزند پارسی باستان به حساب می آید پارس بود. در دوران اشکانیان پارسی میانه زبانی محلی بود و از پهلوی اشکانی تأثیراتی پذیرفت تا اینکه در زمان ساسانیان زبان رسمی شاهنشاهی شد. کتیبه ها و اسناد ساسانیان و بسیاری از کتاب ها به این زبان نوشته می شد. با برافتادن ساسانیان و تا چند سده پس از اسلام همچنان تولید اثر به این زبان ادامه داشت. گرچه عملاً زبانی نیمه مُرده به شمار می آمد.
این زبان یا یکی از گویشها یا زبان های بسیار نزدیک به آن، پس از تحول و آمیختگی با لهجه ها، گویش ها و زبان های خویشاوند دور و نزدیک و همچنین وارد شدن وام واژه ها، پارسی نو را به وجود آورده است. بنا بر این جای تعجب نیست که شباهت های فراوان چه از نظر واژگانی و چه از نظر دستوری میان این دو زبان وجود دارد. در واقع تحولی که از پارسی باستان تا پارسی میانه اتفاق افتاده است بسیار بزرگتر از تحولی است که از پارسی میانه تا پارسی نو رخ داده است.
به احتمال بسیار زیاد، ریشه زبان های ایرانی، لری با گویش های مختلف زبان لری و زبان اچمی مانند زبان فارسی به پارسی میانه و از طریق پارسی میانه به پارسی باستان برمی گردد. [۷][۸][۹][۱۰]
این زبان همواره از دیدگاه دستوری و واژگانی با گویش های محلی نواحی پارس نزدیکی داشته است. [۲]
زبان فارسی
زبان نیاایرانی ( ۱۵۰۰ پیش از میلاد )
زبان های ایرانی غربی
زبان فارسی باستان ( ۵۲۵ - ۳۰۰ پیش از میلاد )
خط میخی هخامنشی
زبان پارسی میانه ( ۳۰۰ پیش از میلاد - ۸۰۰ میلادی )
خط پهلوی • خط مانوی • خط اوستایی
زبان فارسی ( از ۸۰۰ میلادی )
الفبای فارسی • الفبای تاجیکی
پارسی میانه یا پارسیگ
Pārsīg
منطقه
ایران بویژه منطقه غرب ایران روزگار ساسانی
منقرض شده
کمابیش از سدهٔ سوم پیش از میلاد تا سدهٔ نهم میلادی ( سدهٔ سوم هجری قمری ) کاربرد داشته است. سپس بعنوان زبان دینی در نزد موبدان تا سده یازدهم میلادی ( سده ششم هجری قمری ) کاربردی بوده است ( مانند زبان لاتین در کلیسا )
تبار:
هندو - اروپایی
هندوایرانی
ایرانی
ایرانی غربی
ایرانی میانهٔ جنوب غربی
پارسی میانه یا پارسیگ
سامانه نوشتاری
پهلوی کتابی، فارسی میانهٔ کتیبه ای، فارسی میانهٔ مانوی، پهلوی زبور
کدهای زبان
ایزو ۶۳۹ - ۲
pal ( see text left )
ایزو ۶۳۹ - ۳
pal
زبان شناسی
58 - AAC - ca
پهلوی در معنای عام و نه چندان دقیق به زبان ها و مخصوصاً خط های رایج دوره های اشکانی و ساسانی اطلاق می شود و محدود به ایالات نبوده است. [۳] پهلوی یا پارسی میانه شکلی از زبان پارسی است که واسطهٔ مستقیم میان پارسی باستان و پارسی امروزی است. [۴] به عبارت دیگر پارسی امروزی شکل تحول یافته تر از خود زبان پارسی میانه است. [۵] پارسی میانه زبان ارتباطی مشترک در تمامی شاهنشاهی ساسانی بود و احتمالاً در زمان ساسانیان در خراسان تقریباً به طور کامل جایگزین زبان پارتی شده بود. [۶] پارسی میانه یکی از زبان های ایرانی است که بنا به تعریف از اوایل دوران اشکانی نخست در جنوب غربی ایران و سپس در زمان ساسانیان به عنوان زبان رسمی همهٔ امپراتوری ایران تا صدر اسلام رواج داشته است. خاستگاه این زبان که فرزند پارسی باستان به حساب می آید پارس بود. در دوران اشکانیان پارسی میانه زبانی محلی بود و از پهلوی اشکانی تأثیراتی پذیرفت تا اینکه در زمان ساسانیان زبان رسمی شاهنشاهی شد. کتیبه ها و اسناد ساسانیان و بسیاری از کتاب ها به این زبان نوشته می شد. با برافتادن ساسانیان و تا چند سده پس از اسلام همچنان تولید اثر به این زبان ادامه داشت. گرچه عملاً زبانی نیمه مُرده به شمار می آمد.
این زبان یا یکی از گویشها یا زبان های بسیار نزدیک به آن، پس از تحول و آمیختگی با لهجه ها، گویش ها و زبان های خویشاوند دور و نزدیک و همچنین وارد شدن وام واژه ها، پارسی نو را به وجود آورده است. بنا بر این جای تعجب نیست که شباهت های فراوان چه از نظر واژگانی و چه از نظر دستوری میان این دو زبان وجود دارد. در واقع تحولی که از پارسی باستان تا پارسی میانه اتفاق افتاده است بسیار بزرگتر از تحولی است که از پارسی میانه تا پارسی نو رخ داده است.
به احتمال بسیار زیاد، ریشه زبان های ایرانی، لری با گویش های مختلف زبان لری و زبان اچمی مانند زبان فارسی به پارسی میانه و از طریق پارسی میانه به پارسی باستان برمی گردد. [۷][۸][۹][۱۰]
این زبان همواره از دیدگاه دستوری و واژگانی با گویش های محلی نواحی پارس نزدیکی داشته است. [۲]
زبان فارسی
زبان نیاایرانی ( ۱۵۰۰ پیش از میلاد )
زبان های ایرانی غربی
زبان فارسی باستان ( ۵۲۵ - ۳۰۰ پیش از میلاد )
خط میخی هخامنشی
زبان پارسی میانه ( ۳۰۰ پیش از میلاد - ۸۰۰ میلادی )
خط پهلوی • خط مانوی • خط اوستایی
زبان فارسی ( از ۸۰۰ میلادی )
الفبای فارسی • الفبای تاجیکی
کلمات دیگر: